Dziś przedstawiamy Państwu kolejną sylwetkę związaną z historią garnizonu Poznań oraz poznańskiej łączności. Bosman mat o specjalności radiotechnika podczas kursu uzupełniającego dla podoficerów radiotechników prowadzonego przy 7 Batalionie Telegraficznym w Poznaniu w okresie jesień – zima 1938 r. Mało osób kojarzy Poznań z historią rodzimej Marynarki Wojennej, jednak także tutaj pisano jej historię. To w naszym garnizonie szkolone były kadry tele- i radiotechników na potrzeby Marynarki Wojennej, w tym dla kompanii łączności wybrzeża morskiego w Gdyni. Ostatni kurs, w którym brali udział marynarze, odbył się w styczniu 1939 r. Niniejszą sesję oparto merytorycznie o zachowane fotografie z kursów w 7 B.T.

Warunki w jakich powstawało Wojsko Polskie po Wielkiej Wojnie, nie sprzyjały zorganizowaniu odpowiedniego systemu szkolnictwa artylerii. Podczas formowania jednostek artylerii wykorzystywano przede wszystkim oficerów z poszczególnych polskich formacji zbrojnych i byłych armii zaborczych. Jednakże ich liczba była niewystarczająca. Główne centrum szkolenia artylerii miano początkowo ulokować w Rembertowie, jednak ostatecznie Szkoła Podchorążych Artylerii została utworzona w Poznaniu, a pierwsza lista przyjętych kandydatów powstała w listopadzie 1919 r. Do potrzeb Szkoły przystosowano koszary artylerii na Sołaczu.
 

Prezentujemy sylwetkę szeregowego strzelca z 1 Pułku Strzelców Konnych Warszawskiej Brygady Pancerno – Motorowej. – 17 września 1939, pozycje wyjściowe do ataku na Tomaszów Lubelski. Warto nadmienić, iż choć pułk był pułkiem strzelców konnych, to od lipca 1939 był już jednostką w pełni zmotoryzowaną i bez koni.
 

Dnia 24 sierpnia 1939 r. rozpoczęto mobilizację Wielkopolskiej Brygady Kawalerii, wraz z samodzielnym Szwadronem Łączności nr 7. Po mobilizacji Szwadronu przesunięto jednostkę w rejon Śremu, gdzie obsługiwał stojące tam Dowództwo brygady. Zarządzono ostre pogotowie, które trwało do rozpoczęcia działań wojennych do dnia 1 września 1939 r.

Sylwetka ułana narzędziowego telefonisty z plutonu łączności Kwatery Głównej Szwadronu Łączności Wielkopolskiej Brygady Kawalerii. – 12 września 1939, rejon Psary – Polesie k/Łodzi. Sesję oparto o dokumenty archiwalne CAW oraz wspomnienia żołnierzy Wielkopolskiej BK.

Tym razem sylwetka konkretnie związana z naszą działalnością – starszy ułan telefonista plutonu telefonicznego Szwadronu Łączności nr 7 na jesieni 1938 r. Od początku istnienia Szwadronu Łączności nr 7 z Wielkopolskiej Brygady Kawalerii, w jego strukturze funkcjonował pluton telefoniczny, który składał się z patroli telefonicznych poruszających się na wozach wz.37 Ł. W skład każdego z patroli wchodził dowódca podoficer konno, woźnica, 6 telefonistów oraz wóz zaprzęgnięty w 2 konie. Telefoniści działali jako spieszone patrole, działając w oparciu o wóz techniczny.

Wraz z rozpoczęciem produkcji czołgów 7 TP w 1935 r., pierwsze 4 egzemplarze trafiły do 3. batalionu pancernego w Warszawie. Na początku 1936 roku oddano do tego batalionu jeszcze 14 czołgów, co pozwoliło na sformowanie pierwszej kompanii mobilizowanej na czas wojny, składającej się z 15 czołgów. Resztę pojazdów zostawiono w ramach kompanii szkolnej. W końcu 1937 roku batalion otrzymał pojazdy powstałe w ramach II serii produkcyjnej (w większości czołgu jednowieżowe), a do maja następnego roku pojazdy III serii.

W 1929 r. powołano do życia Brygadę Kawalerii „Poznań” z przeformowania 3. Dywizji Kawalerii. Łączność dla Brygady zapewniał pluton łączności, który wcześniej funkcjonował w ramach szwadronu pionierów. Wymagania łączności dla nowej Brygady były z roku na rok coraz większe. Dnia 29 lipca 1930 r. przy 7. Batalionie Telegraficznym utworzono pluton konny telegraficzny i wcielono tytułem próby do Brygady Kawalerii „Poznań”.