Sukces konstrukcji jaką była radiostacja N2 spowodował, że już na przełomie 1936 i 1937 roku doświadczeni konstruktorzy z Zakładów Tele- i Radiotechnicznych pod kierownictwem inż. Henryka Magnuskiego przystąpili do prac nad kolejnym modelem stacji nadawczo-odbiorczej przeznaczonej dla niższego stopnia dowodzenia (nazwa fabryczna AQ1). W założeniach nowy sprzęt, w nomenklaturze wojskowej oznaczony później jako radiostacja N1 wz. 39, miał być stacją nadawczo-odbiorczą służącą do łączności na linii dowództwo pułku – dowództwo dywizji/brygady.

Ogniwo polowe małe było elektrycznym ogniwem gawalniczym systemu Leclanche’a i służyło jako źródło prądu stałego w aparatach telefonicznych. Zasilano nimi obwody mikrofonowe i obwody brzęczykowe aparatów polowych i łącznic oraz w łącznicach do zasilania dzwonka alarmowego. Zostało ono opisane w „Instrukcji o sprzęcie łączności. Część IV. Ogniwo Polowe Małe” z 1931 r.

Ogniwo polowe duże wz.31 było elektrycznym ogniwem galwanicznem systemu Leclanche’a i służyło jako źródło prądu stałego w aparatach telegraficznych. Zostało ono opisane w „Instrukcji o sprzęcie łączności. Część IV. Ogniwo Polowe Duże” z 1931 r. Ogniwo to było przystosowane do przechowywania w stanie suchym i stawało się czynne po nalaniu do niego wody. Wpierw należało stłuc rurkę szklaną i nalać czystej wody – deszczowej lub przegotowanej w ilości ok 200 g.

Próbnik miał kształt okrągłej puszki metalowej, polakierowanej na czarno. Próbnik przechowywany był w pokrowcu skórzanym o wymiarach 115 x 75 x 30 mm. Na przedniej ściance próbnika znajdowała się pod szkłem podziałka podzielona na stopnie. Na tle podziałki przesuwa się wskazówka.

Woltoomomierz służył do wykonywania pomiarów oporności przy sprawdzaniu stanu linii telefonicznych i telegraficznych. Poza tym jest on używany do mierzenia napięcia źródeł prądu stałego. Pomiary oporności mogą być wykonywane od 0 do 10.000 omów, a napięcie od 0 do 6, 0 do 60 i 0 do 300 woltów.

Pistolety do rakiet świetlnych  stanowią środek łączności taktycznej należący do kategorii sygnalizacji świetlnej. Potocznie nazywa się je „rakietnicami” lub poprawniej „pistoletem do rakiet”. Pistolety pozwalały na sygnalizację za pomocą ogni sztucznych, które służyły do łączności między oddziałami walczącymi, a szczególnie między piechotą, a artylerią, kawalerią i lotnikiem oraz lotnikiem, a artylerią. Poprzez stosowanie różnobarwnych rakiet, w ramach umówionego kodu. Sygnały określał szef łączności.

Złącze kablowe wz.34 służyło do szybkiego łączenia odcinków kabli polowych typów A i B. Złącze wykonane było z bakelitu barwy czarno - ceglastej i miało kształt szpulki. Składało się z dwóch części razem skręconych. Część górną stanowiła oprawa miała wtopione ostrze metalowe w kształcie owalnej rurki. W główce znajdował się otwór do wprowadzania końcówek dwóch kabli. Dolną część, czyli pokrywę nakręcało się na oprawę.

Telefon polowy AP-36 i telefon polowy lekki APL-37 były następcami telefonu polowego AP-30 (wz.27). Telefon APL-37 był lżejszą wersją telefonu AP-36, przeznaczoną dla telefonicznych patroli konnych. Pierwsza seria próbna tych aparatów telefonicznych została wyprodukowana przez Państwowe Zakłady Tele- i Radiotechniczne w ilości około 100 sztuk i w roku 1936 dostarczona do jednostek

Nosidło do kabla telefonicznego wz.1924 przeznaczone było do przenoszenia na plecach dwóch bębnów telefonicznych z kablem. Nosidło wchodziło w skład wyposażenia m.in. samochdów telefonicznych. Nosidło było wykonane z żelaznych rur w postaci wydłużonej ramy, z czterema poprzeczkami.

Zwijak do kabla telefonicznego wz.24 znajdował się na wyposażeniu patroli telefonicznych dywizjonu artylerii przeciwlotniczej.  Służył do nawijania kabla telefonicznego na bęben wz.24 lub bęben wz.38., oraz do rozwijania kabla z bębna, podczas budowy linii telefonicznych.