Wojsko Polskie od 1918 r. uzbrojone było w kilkanaście typów karabinów i karabinków  pochodzących z magazynów pozostawionych przez zaborców, zakupów zagranicznych, jak również sprowadzonych do kraju przez oddziały przybyłe z zagranicy. Bilans stanu majątkowego na dzień 26 stycznia 1919 wykazał, iż w Wojsku Polskim znajdowało się ok. 100.000 karabinów i 1.200 karabinów maszynowych.

Czarny beret już w czasie I wojny światowej stał się nakryciem głowy francuskich wojsk pancernych. Wraz z utworzeniem i przybyciem do Polski 1. pułku czołgów z Francji, nad Wisłę zawędrował także ciemnogranatowy beret. W maju 1920 r. dowódca 1 pułku złożył prośbę aby jednostki pancerne nosiły czarne berety, do czego władze wojskowe ustosunkowały się pozytywnie.

Chustka do nosa była jednym z podstawowych elementów wyposażenia żołnierskiego. Chustka wz.39 regulowana była przez "Warunki Techniczne Materiałów Wojskowych: Chustka do nosa" z 20 kwietnia 1939. Każdemu szeregowemu i podoficerowi we wrześniu 1939 r. przysługiwała 1 sztuka. W kawalerii przewożona w prawej sakwie, w broniach pieszychw plecaku lub tornistrze. 

Podstawowym obuwiem żołnierzy jednostek artylerii przeciwlotniczej były skórzane buty saperskie. Buty te występowały w dwóch zasadniczych wzorach – wz.1931 oraz wz.1934.

Chlebak to jeden z podstawowych elementów wyposażenia żołnierza, nieodzowna w czasie służby polowej. Chlebak to podręczna torba służąca do przenoszenia podręcznych przedmiotów wyposażenia, a także żywności, granatów, dodatkowej amunicji.

Do prac nad polskim hełmem przystąpiono już w roku 1919. Po przeanalizowaniu wielu propozycji i projektów, oraz po fiasku programu hełmu wz.28, do zakładów "Eskilstuna" w Szwecji wysłano specjalną komisję z Departamentu Uzbrojenia M.S.Wojsk., aby zebrała informacje na temat produkcji hełmów szwedzkich. Zebrane dane dotyczące technologii budowy, podstawowych rozwiązań technologicznych pozwoliły na napisanie sprawozdania przez inż. Krauze, który przedstawił główne założenia koncepcyjne hełmu.

Kaftanik dziany wz. 32 był elementem umundurowania skarbowego, przeznaczonego dla szeregowych i podoficerów. Miał on służyć jako polowy ocieplacz pod kurtkę sukienną w okresie zimowym, a także jako lekkie umundurowanie do prac garnizonowych – w tym prac stajennych czy warsztatowych.

Konstrukcję kubka żołnierskiego wz.31, określał dokument o nazwie "Warunki Techniczne Materiałów Wojskowych: Kubek żołnierski" z dnia 5 listopada 1931 r. Polski kubek był modyfikacją kubka 1895 armii pruskie

Przysługiwały kierowcom motocykli, które etatowo wchodziły m. in. w skład plutonów łączności pułków kawalerii, ale również znajdowały się w wielu innych jednostkach, na różnych szczeblach. Zadaniem ochraniaczy była ochrona kolan od poparzeń spowodowanych kontaktem nóg z nagrzanymi elementami motocykla oraz chronić spodnie drelichowe przez przecieraniem się.

W pierwszej połowie lat trzydziestych Wojsko Polskie zaczęło poszukiwania alternatywy, dla niezbyt dobrze sprawujących się masek przeciwgazowych wz. 24 będących produkcją licencyjną francuskich A.R.S. 1917, którą miała się okazać polska konstrukcja. Oprócz Wojska Polskiego masek wz. 32 używała również armia Rumunii, która w latach 1934-36 zamówiła w Polsce łącznie 100.000 sztuk masek, zakupiła plany wyrobu i budowy wytwórni oraz otrzymała zgodę na wyrób masek przez przemysł prywatny.