Plecak typu „norweskiego” wz.22 swoją nazwę zawdzięczał temu, iż jeszcze przed I wojną światową „plecakami norweskimi” lub „bergenami” nazywano turystyczne plecaki w formie wiązanego worka.

Plecak wz.22 wzorowany był na wojskowych plecakach austro – węgierskich. Produkowano je od 1922 r. do II połowy lat 30-tych. Występowały zasadniczo w dwóch barwach. Plecaki z lat 20-tych miały barwę musztardową, a te z lat 30-tych szarozieloną. Wykonane były z brezentu bawełnianego oraz skóry blankowej. Plecak posiadał 4 kieszenie – 2 duże z przodu i 2 małe od spodu dodatkowo usztywnione wewnątrz skórzanymi ściankami. Małe kieszenie pierwotnie służyły do przenoszenia amunicji. Plecak był wiązany, zamykany pojedynczą klapą. Zarówno klapa górna jak i klapy kieszeni zapinane na skórzane troki. Do plecaka przymocowano parę brezentowych, dwuczęściowych szelek z hakami do ładownic. Jedna szelka zapinana u dołu za pomocą haka na dnie plecaka, druga przypięta do strzemiączka.  Znajdujące się zarówno na klapie, jak i na ściankach plecaka wsuwki umożliwiały troczenie menażki, koca lub płaszcza za pomocą skórzanych troków.

W II połowie lat 30-tych plecaki wz.22 używano przede wszystkim w jednostkach, które nie maszerowały pieszo. Znalazły się więc na wyposażeniu wojsk motorowych, jak i oddziałów wykorzystujących trakcję konną. W kawalerii i artylerii używali ich żołnierze nie poruszający się wierzchem. W czasie mobilizacji mogły się pojawiać u żołnierzy z koniem wierzchowym w przypadku wydania rzędów bez sakw. Nadal używano ich w piechocie, wykorzystując jako plecaki ćwiczebne.

Plecaki wz.22 były podstawowym wyposażeniem żołnierzy artylerii przeciwlotniczej w 1939 r.

Masa spakowanego plecaka z hełmem wynosiła około 7,5 kg.