W połowie lat 30-tych przeprowadzano w Wojsku Polskim reformę mundurową. W ramach tej reformy wprowadzono do użytku nowy typ płaszcza dla wszystkich broni i służb, który docelowo miał zastąpić płaszcze wz.19 Wprowadzono go rozkazem Ministerstwa Spraw Wojskowych z 6 lutego 1936 r. Zastąpić miał wszystkie używane do tej pory płaszcze wz.1919. Stare płaszcze miano donaszać do 1 maja 1937 r. Oficerowie jednak prywatnie zamawiali nowe płaszcze już od 1936 r.
Płaszcz wz. 36 był płaszczem uniwersalnym, co znaczy, że przeznaczony był dla wszystkich formacji. Był to płaszcz jednorzędowy i był na tyle luźny by żołnierze broni jezdnych nosili pod nim kożuszek, podpinkę futrzaną lub wełnianą. Płaszcz miał wpuszczone, na wysokości bioder dwie kieszenie o skośnych otworach, zapinane na guziki płaszczowe. Kieszenie były wykonane w taki sposób, aby można było przez nie sięgnąć do dolnych kieszeni kurtek. Pośrodku pleców płaszcz miał niezszytą fałdę z długim rozporkiem (rozpoczynającym się 15 cm od stanu), wykonanym dołem pośrodku fałdy, zapinanym na 4 małe guziki mundurowe. Nad dolnymi rogami płaszcza były przyszyte małe łapki służące do podpinania przodów płaszcza na guziki umieszczone na obrębkach worków kieszeniowych. Wykładany kołnierz zapinano na jedną parę haftek. Rękawy były szerokie, dwuszwowe, zakończone doszytymi mankietami, na których były zapinane na wierzchu łapki, wszyte w szwy od strony łokci. W lewym mankiecie była wykonana od spodu wpuszczona kieszonka.
Płaszcze sukienne wz.36 dla oficerów i podoficerów zawodowym od wachmistrza w górę oraz uczniów ostatniego rocznika szkół podchorążych różniły się od płaszczy dla szeregowych i podoficerów poniżej wachmistrza tym, iż spinane były z tyłu pętem, regulowanym za pomocą guzików płaszczowych w celu poszerzenia płaszcza kiedy zakładano pod niego kożuszek. Dodatkowo oficerom i podoficerom zawodowym od wachmistrza w górę zezwalano na wykonywanie całego płaszcza na podszewce i przypinanie pod niego podpinki wełnianej lub futrzanej.
Płaszcze wz.36 dla szeregowych i podoficerów broni jezdnych określały warunki techniczne z 15 grudnia 1938 r. Stanowiły one, że płaszcz sukienny podszyty był podszewką, jednorzędowy, zapinany na sześć guzików płaszczowych, z których piąty powinien być umieszczony powyżej stanu, tak aby na nim opierał się pas główny.
Płaszcze wz.36 szyto w 6 rozmiarach. Średnia waga wynosiła 3,25 kg. Płaszcze dla broni jezdnych były dłuższe niż płaszcze ogólnowojskowe. Miały kończyć się 20 cm od ziemi. Oficerowie, którzy sami zamawiali płaszcze i resztę umundurowania, zamawiali sobie często płaszcze dłuższe, aż do ostróg.
Na kołnierzach nie noszono żadnych oznaczeń, prócz orzełków oficerów dyplomowanych oraz proporczyków w barwach pułku kawalerii. Na naramiennikach noszono jedynie oznaki stopni. Posiadacze orderu VM lub Krzyża Walecznych nosili wstążkę orderu przeciągniętą przez drugą od góry dziurkę guzika.
