Przysługiwały kierowcom motocykli, które etatowo wchodziły m. in. w skład plutonów łączności pułków kawalerii, ale również znajdowały się w wielu innych jednostkach, na różnych szczeblach. Zadaniem ochraniaczy była ochrona kolan od poparzeń spowodowanych kontaktem nóg z nagrzanymi elementami motocykla oraz chronić spodnie drelichowe przez przecieraniem się.

Ich kształt, materiały oraz sposób wykonania określały Warunki Techniczne nr 1068 Departamentu Intendentury Ministerstwa Spraw Wojskowych z dnia 22 kwietnia 1939r. Miały kształt prostokątów zwężających się owalnie z góry i z dołu ku krótszym bokom, które posiadały wklęsłe krawędzie. Wykonane były z materiału lnianego, takiego samego jak tornistry wojskowe. Zapinane na trzy klamry ze skórzanymi trokami. Dostarczane były w paczkach po 10 par.