Chlebak to jeden z podstawowych elementów wyposażenia żołnierza, nieodzowna w czasie służby polowej. Chlebak to podręczna torba służąca do przenoszenia podręcznych przedmiotów wyposażenia, a także żywności, granatów, dodatkowej amunicji.

Podstawowym typem chlebaka, znajdującego się na wyposażeniu żołnierza polskiego we wrześniu 1939 r. był chlebak wz.1933. Wykonany był z tkaniny lnianej wz.1932 o splocie płóciennym, w barwie ochronnej khaki. Miał on kształt worka, z dwiema wewnętrznymi kieszonkami, z których jedna, większa, przeznaczona byla do noszenia manierki, a druga, mniejsza, do noszenia drobnych elementów wyposażenia żołnierskiego. Chlebak zamykany był za pomocą pokrywy, zapinanej na dwa paski. Do przenoszenia chlebaka przez ramię służyl pas parciany, łączony z chlebakiem za pomocą specjalnych haczyków i dwóch strzemionek, znajdujących się na końcach haków. Do podtrzymywania chlebaka na pasie głównym słuzą trzy paski z hakami, przyszyte do chlebaka, z których dwa posiadają strzemonka do łączenia z pasem naramiennym. Pas naramienny może służyć również do podtrzymywania ładownic na pasie głównym, wówczas chlebak powinien być zawieszony na pasie głównym na samych hakach.

Sposób noszenia chlebaka w Wojsku Polskim uzależniony był od tego, jaką maskę przeciwgazową posiadał żołnierz. W przypadku maski wz.1932 z długą rurą, chlebak noszoni na lewym boku. W przypadku maski z rurą krótką, chlebak znajdował się na boku prawym.- tak samo jak w przypadku noszenia maski R.S.C. w puszce. W artylerii przeciwlotniczej, choć chlebak znajdował się na wyposażeniu kanonierów, zwykle pozostawiany był wraz z plecakiem/tornistrem na ciągniku, gdyż przeszkadzał w czasie obsługi sprzętu.