Woltoomomierz służył do wykonywania pomiarów oporności przy sprawdzaniu stanu linii telefonicznych i telegraficznych. Poza tym jest on używany do mierzenia napięcia źródeł prądu stałego. Pomiary oporności mogą być wykonywane od 0 do 10.000 omów, a napięcie od 0 do 6, 0 do 60 i 0 do 300 woltów.

Zewnętrzny wygląd woltoomomierza przedstawiono na załączonych rycinach. Woltoomomierz ma kształt prostokątnej drewnianej skrzynki o wymiarach 150 x 110 x 75 mm. Skrzynka zamykała się z góry wieczkiem umocowanym na zawiasach i obitym z wierzchu blachą. Skrzynka jest zaopatrzona w zameczek zatrzaskowy. Spód skrzynki tworzy blaszana zasuwa z uchwytem. Zasuwa ta wchodziła między dwa żelazne kątowniki, które przymocowane były do bocznych ścianek skrzynki.

Do przenoszenia woltoomomierza służyl rzemyk, przymocowany do skrzynki za pomocą dwóch klamerek. Pod wieczkiem była tabliczka, na której były umieszczane następujące części:

Właściwy przyrząd pomiarowy z podziałką umieszczoną pod szybką

• 4 zaciski woltomierza („+”, „-6V”, „-60V”, „-300V”);

• 4 zaciski omomierza („L1”. „L2”, „E”, „+”, „-„);

• 3 przyciski („N”, „P”, „M”) w kształcie guzików;

Podziałka przyrządu pomiarowego miała w górnej części liczby, które pomnożone przez 1.000, oznaczały ilość omów. Liczby, umieszczone w dolnej części podziałki oznaczają ilość woltów. Oprócz tego na podziałce są nakreślone trzy czerwone strzałki: pojedyncza, podwójna i potrójna. Na tle podziałki przesuwa się wskazówka.

Bateryjkę mocuje się za pomocą stalowych sprężyn uchwytowych i włącza do styków mosiężnych, z których jeden ma kształt pręcika (minus), drugi zaś sprężyny (plus). Urządzenie wewnętrzne woltoomomierza zamontowane było na deseczce drewnianej i składał się z właściwego przyrządu pomiarowego, 4 cewek oporowych, sprężyn stykowych przycisków N,P i M oraz przewodków izolowanych.

Przy pomiarach oporności należało w woltoomomierzu umieścić bateryjkę 4-woltową typu używanego w latarkach kieszonkowych w ten sposób, aby biegun dodatni łączył się ze stykiem, który ma kształt sprężyny, a biegun ujemny ze stykiem w kształcie pręcika. Po włożeniu bateryjki lub dołączeniu baterii należało sprawdzić jej napięcie przez naciśnięcie przycisk. Jeżeli napięcie było mniejsze lub większe od 4 woltów, pomiary oporności będą niedokładne. W celu wykonania pomiaru oporności należało badaną oporność dołączyć przy pomocy kabelków do zacisków L1 i L2. Po naciśnięciu przycisku M wielkość oporności będzie wskazana na górnej podziałce i można ją odczytać dokładnie od 0 do 5000 omów oraz z małą dokładnością do 10.000 omów. Jeżeli wskazówka przy dokonywaniu pomiarów nie poruszy się wcale, badana oporność była większa od 100.000 omów, jeżeli się nieznacznie poruszy oporność badana wynosiła około 50.000 omów.

Celem zmierzenia napięcia pojedynczego ogniwa należało dołączyć jeden kabelek do zacisku „+”, drugi kabelek do zacisku „-6V”. Następnie ostrzem stykowym kabelka, połączonego z zaciskiem „+”, dotyka się dodatniego bieguna ogniwa, a ostrzem stykowym drugiego kabelka – ujemnego bieguna. Jednocześnie naciska się przycisk N i przytrzymując go w tym położeniu w ciągu około 1/3 minuty, odczytywano napięcie wskazane na dolnej stronie podziałki. Ogniwo było wyczerpane jeżeli wskazówka przy naciśniętym przycisku N zatrzyma się poniżej pojedynczej czerwonej strzałki odpowiadającej napięciu 0,8 wolta.