Telefon polowy AP-36 i telefon polowy lekki APL-37 były następcami telefonu polowego AP-30 (wz.27). Telefon APL-37 był lżejszą wersją telefonu AP-36, przeznaczoną dla telefonicznych patroli konnych. Pierwsza seria próbna tych aparatów telefonicznych została wyprodukowana przez Państwowe Zakłady Tele- i Radiotechniczne w ilości około 100 sztuk i w roku 1936 dostarczona do jednostek. Po otrzymaniu pozytywnych ocen skierowano telefon do produkcji masowej, którą rozpoczęto w PZTiR w roku 1937. Produkcja przedstawiała się następująco:

• 1936 - 100 sztuk;

• 1937 - 6.000 sztuk;

• 1938 - 4.000 sztuk;

• 1939 - 5.000 sztuk;

• 1939 - 5.000 sztuk;

Na lata 1939 - 40 zamówiono kolejne 1.000 sztuk, które były na etapie produkcji w momencie wybuchu wojny. Ostatnia partia z 1939 roku znajdowała się natomiast w odbiorze. Wojsku Polskiemu przekazano więc co najmniej 20.100 sztuk. Przy czym wyprodukowano około 21.100 sztuk. Możliwości produkcyjne PZTiR, z uwagi na posiadane materiały umożliwiały produkcję  miesięczną z wydajnością 2.500/3.000 sztuk, przy 10-godzinnym dniu pracy. Cena jednej sztuki wynosiła 462 zł. Oceniano go jako sprzęt wysokiej klasy, niezawodności i o wiele łatwiejszy w obsłudze niż odpowiedniki niemieckie i francuskie. Co było jednak decydujące, ich ilość była niewystarczająca.

Aparat miał kształt skrzynki o wymiarach 185 x 90 x 260 mm zaopatrzonej w zamykane zamkiem wieczko. Był to telefon polowy typu induktorowo - brzęczykowego, przeznaczony do użytku w wojskowych sieciach telefonicznych polowych. Do zasilania obwodów mikrofonowego i brzęczykowego służyła bateria sucha o napięciu 3 V.

Dane techniczne:

Masa AP-36 (bez baterii): 4,6 kg;
Masa APL-36 (bez baterii): 2 kg;
Wymiary: 185 x 90 x 260 mm;