Wyposażenie » Pojazdy artylerii p-lot

Samochód radio PF 618
Samochód radio PF 618

Warunkiem utrzymania łączności w tworzonych w ramach WP jednostkach motorowych było również zmotoryzowanie sprzętu łączności. Obok Polskich Fiatów 508/518 przewożących radiostacje N2/S należało również dostosować auto o większych rozmiarach zdolne do przewozu radiostacji N1 wraz z obsługą przy jednoczesnym umożliwieniu jej pracy w czasie marszu. Wybór padł na model znany dziś jako Polski Fiat 618, którego pojawienie się na polskich drogach umożliwiło rozszerzenie zawartego w 1932 roku porozumienia z włoską wytwórnią FIAT. Ten młodszy krewniak słynnego ciężarowego Polskiego Fiata 621 posiadał ładowność 1,2-1,5 tony i wykorzystywał niektóre z podzespołów swojego większego odpowiednika. Ramę ciężarówki wykonano w sposób klasyczny dla ówczesnych konstrukcji stosując podłużnice ceowe z blach tłoczonych o zmiennej wysokości, wygiętych nad tylną osią. W jej końcowej części umieszczony był zbiornik paliwa o pojemności 60 litrów. Podstawę zawieszenia stanowiły resory piórowe półeliptyczne oraz amortyzatory. Ogumienie natomiast zapewniała pneumatyczna Polska Opona Stomil 6,00 x 18 zdwojona na tylnej osi w formie tzw. bliźniaków.

 

Wśród licznych odmian specjalistycznych jak saperska, sanitarna, kawaleryjska czy policyjna wytwarzano również omawianą wersję radiową w wersji furgonu zamkniętego. Auto przewożące radiostacje posiadało jednolite nadwozie wykonane według wskazówek BBTWŁącz. składające się z zabudowy drewniano-stalowej (drewniany szkielet kryty blachą). Zabudowa auta radiowego nie była jednak wykonywana tak jak większość elementów PF 618 w Nadwoziowni Specjalnej PZInż, lecz w warszawskiej wytwórni Motolot znanej m.in. z produkcji taczanek N2T i N1T wz.37. Przedział kierowcy wyposażony w jednolite siedzisko z oparciem oddzielony był od pomieszczenia radiooperatorów ścianą z dwoma szybkami po prawej i lewej stronie. Między nimi, już w tylnej części wozu, umieszczony został specjalny stelaż, na którym przewożono zespół nadawczo-odbiorczy radiostacji N1 wraz z dodatkowym odbiornikiem i aparatem rozmówcy. Do stelaża zamocowano też rozkładany pulpit umożliwiający pracę radiooperatorom. Pomieszczenie radiowe posiadało niezależne drzwi boczne, brak było natomiast charakterystycznych otwieranych z tyłu  drzwi dwudzielnych znanych np. z sanitarek. W umieszczonym w końcu wozu przedziale ładunkowym transportowo m.in. tornistry bateryjne, prądnicę wraz ze stelażem, namiot stacyjny oraz anteny teleskopowe etc. Instalację elektryczną oraz zapłonową auta zaopatrzono w urządzenia przeciwzakłóceniowe umożliwiające prawidłowe działanie stacji podczas pracy silnika. Na zewnątrz auta, po lewej stronie zainstalowano znany z taczanek czy wozów radiowych samo odchylający się uchwyt do anteny bambusowej długości 3,5 metra, po prawej natomiast znajdował się uchwyt dla salowej anteny teleskopowej długości 9,0 metrów. W czasie marszu, jeśli radiostacja nie pracowała, anteny bambusowe przewożono na lewej ścianie pojazdu powyżej drzwi. Ocenia się, że do momentu wybuchu wojny oddano około 600 podwozi PF618 w tym przynajmniej kilka-kilkanaście egzemplarzy przeznaczono do montażu radiostacji N1, które wykorzystano w 10 BK (zmot), WBP-M oraz prawdopodobnie w jednostkach lotniczych.

 

 

W skład patrolu radio na samochodzie PF 618 wchodziło 5 żołnierzy:

  • dowódca (plutonowy, kn+bagnet)

  • radiotelegrafista (st. strzelec kb+bagnet),

  • radiotelegrafista (strzelec, kb+bagnet)

  • prądnicowy (strzelec, kb+bagnet)

  • kierowca samochodu (strzelec, kb+bagnet)

Kierowca wraz z dowódcą patrolu zajmowali miejsca z przodu samochodu w kabinie kierowcy, radiooperatorzy w tylnej części wozu w kabinie radiowej. Brak informacji dotyczących miejsca w aucie przeznaczonej dla prądnicowego.

 

Dane techniczne:

  • długość całkowita wozu 4720 mm, szerokość 1760-2000 mm, wysokość 2000-2100 mm

  • długość całkowita ramy 4517 mm, rozstaw kół przednich 1450 (1490?) mm, tył 1450 (1540?) mm, rozstaw osi 3050 mm,

  • masa własna 1850 kg (wersja ciężarowa), wersja radio oko 2100-2200  kg (?),

  • silnik Fiat 118 (PZInż. 157), gaźnikowy, czterocylindrowy, rzędowy, chłodzony wodą, o pojemności 1944 cm3, moc 45 KM przy 3600 obr./min,

  • sprzęgło suche, jednotarczowe

  • skrzynia biegów z 4 przełożeniami w przód i jednym w tył (biegi 3 i 4 synchronizowane) przekazująca moc z silnika na moc tylny wałem z przegubami kardana,

  • hamulce hydrauliczne, dwuobwodowe na koła przednie i tylne, hamulec ręczny na wał tylny,

  • zużycie paliwa 15 litrów / 100 km

  • zasięg 400 kg,

  • prędkość maksymalna do 60 km/h,