Wyposażenie » Sprzęt łączności

Pistolet do rakiet świetlnych wz.1924
Pistolet do rakiet świetlnych wz.1924

Pistolety do rakiet świetlnych  stanowią środek łączności taktycznej należący do kategorii sygnalizacji świetlnej. Potocznie nazywa się je „rakietnicami” lub poprawniej „pistoletem do rakiet”. Pistolety pozwalały na sygnalizację za pomocą ogni sztucznych, które służyły do łączności między oddziałami walczącymi, a szczególnie między piechotą, a artylerią, kawalerią i lotnikiem oraz lotnikiem, a artylerią. Poprzez stosowanie różnobarwnych rakiet, w ramach umówionego kodu. Sygnały określał szef łączności.

 

Pistolet o rakiet świetlnych wz.24 był pistoletem jednostrzałowym o kalibrze 26,65 mm. Produkcję krajową pistoletów sygnalizacyjnych rozpoczęto już na początku lat 20-stych XX wieku. Pistolety wz.24 wytwarzało Towarzystwo Fabryki Motorów "Perkun" S.A. w Warszawie, mieszcząca się przy ul. Grochowskiej 46 w Warszawie. Konstruktorem pistoletu sygnalizacyjnego wz.1924 był kierownik Biura Konstrukcyjnego fabryki- inż. Jan Werner. Miesięcznie wytwarzano ok 1.300 egzemplarzy wersji wz.24, jak i wersji lotniczej wz.26, jednak z powodu braku zamówień, nie trwała ona długo. Na stanie Wojska Polskiego w sierpniu 1939 roku znalazło się 10.500 pistoletów Perkun wz 1924.

 

Pistolet wz.24 konstrukcyjnie nie stanowił nowatorskiego projektu. Był on dosyć masywny o długiej, stalowej lufie. Szkielet o konstrukcji stalowo - mosiężnej. Mechanizm spustowo-uderzeniowy typu kurkowego bez dźwigni zabezpieczającej. Okładki wykonane były z drewna. Przed załadowaniem należało nacisnąć przycisk blokady lufy, następnie pistolet złamać podobnie jak strzelbę myśliwską, a po włożeniu naboju, należało go zamknąć i napiąć kurek. Po strzale, przy łamaniu, pazur wyciągał wystrzeloną łuskę.

 

Pistolet sygnowany był po lewej stronie korpusu oznaczeniem producenta - "Perkun". Po lewej stronie poniżej lufy wybito kaliber "26,5" (dokładna średnica lufy wynosiła 26,65 mm) oraz "wz 1924". Po prawej stronie, poniżej lufy był wybity numer seryjny pistoletu, ten sam numer był bity na mosiężnym korpusie pod lufą (numer widoczny przy "złamanym" pistolecie). Na chwycie nierzadko oznaczano znaki obioru wojskowego. Broń z racji prostej i masywnej konstrukcji charakteryzowała się pewnym działaniem i brakiem nieprzyjemnego uczucia odrzutu przy strzale.

 

Do przenoszenia pistoletu, przeznaczony był skórzany futerał, produkowany przez firmę z "Kromałowski i Synowie", z siedzibą w Katowicach.  
 

Według „Instrukcji noszenia, troczenia i pakowania w kawalerii” z 1938 r., pistolet sygnalizacyjny noszony był na pasie głównym, jednak futerał, z racji braku szlufki na pas, prawdopodobnie noszony był jedynie na poprzeczce przez ramię.

Do pistoletów stosowano naboje sygnałowe w łusce mosiężnej - jedno i wielogwiazdowe (3-gwiazdowe i 6-gwiazdowe), oraz naboje ze spadochronem, a także rakiety z dymem różnokolorowym (żółty i czerwony).        

 

Kaliber: 26,5 mm
Długość broni: 286 mm
Długość lufy: 180 mm
Masa: 1,26 kg