W pierwszej połowie lat trzydziestych Polska rozpoczęła poszukiwania dział nowoczesnych przeciwlotniczych. W tym celu rozpoczęto rozmowy z rządem amerykańskim w celu zakupu dział małokalibrowych. Rozmowy okazały się jednak bezskuteczne.

Budowa granatu służącego do strzelań przeciwlotniczych nieco różniła się od stosowanych w artylerii polowej. Standardowy granat świetlny wz. 1936, wykonany ze stali, miał głowicę wkręconą w skorupę i był zaopatrzony w dwa zapalniki: głowicowy i denny. Granat zawierał ładunek wybuchowy w postaci trotylu wprasowanego umieszczonego w części górnej oraz ładunku świetlnego umieszczonego w części dolnej.