W maju 1929 r. Szefostwo Saperów w M.S.Wojsk. wydało rozkaz o reorganizacji jednostek saperów. Każdy batalion saperów miał mieć w strukturze pluton miotaczy ognia. Pluton składał się z dowódcy, sekcji taborowej oraz dwóch drużyn. Plutony miotaczy utworzono ostatecznie tylko w 1 batalionie saperów Legionów w Modlinie oraz w 7 batalionie saperów w Poznaniu, przy czym to Modlin stał się głównym ośrodkiem eksperymentalnym.

Dwa plutony miotaczy ognia istniały przez cały okres lat 30-tych. Zagadnienie reformy tej broni, związane z nowoczesnym podejściem do wykorzystania jej jako środka przeciwpancernego oraz skuteczniejszego wsparcia natarcia oddziałów piechoty, rozpoczęły się w 1937 r. Miotacze pozostawały bronią saperów aż do przełomu lat 1938 – 39, gdy zostały całkowicie podporządkowane piechocie. Do 1941 r. wszystkie pułki piechoty miały zostać wzmocnione drużyną miotaczy ognia (4 aparaty), które docelowo miano rozwinąć do siły plutonów. Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie utworzono komórkę eksperymentalną, która miała opracować taktyczne założenia wykorzystania tej broni. Rembertów przejął od Modlina rolę głównego ośrodka miotaczy płomieni.

Do września 1939 r. wyszkolono ponad 100 oficerów oraz szereg innej kadry, opracowano założenia taktyczne użycia ogniomiotaczy. We wrześniu 1939 r. plan mobilizacyjny przewidywał wystawienie 9 plutonów miotaczy ognia. Oddziały te najpewniej zmobilizowano, na co wskazuje szereg poszlak. Najwięcej wiemy o plutonie nieprzewidzianym planem mob., czyli o 10tym plutonie dla Warszawskiej Brygady Pancerno – Motorowej, który walczył do 18 września 1939 r.

Prezentowana sylwetka pomocnika miotacza ognia z plutonu miotaczy 1 batalionu saperów w Modlinie z 1938 r. jest sylwetką opartą o zachowane regulaminy, dokumenty archiwum wojskowego oraz o materiały zdjęciowe.

Pomocnik miotaczowego, był żołnierzem, który poruszał się za miotaczowym. W zależności od modelu aparatu do jego zadań mogło należeń odkręcanie kranu miotacza. Głownie jednak zapewniał on pomoc w obsłudze, obserwacji, wyborze celów oraz w zakładaniu, napełnianiu oraz innej obsłudze aparatu. W szkoleniu żołnierzy miotaczy kładziono szczególny nacisk na szybkie poruszanie się ze sprzętem (intensywne wysiłki fizyczne na małych dystansach), oraz na ratowanie płonących żołnierzy tj. na gaszenie ognia na ciele i pierwszą pomoc w poparzeniach.

Pomocnik umundurowany jest w ubiór polowy, tj. skarbową kurtkę sukienną wz.1936 wraz ze spodniami sukiennymi wz.1937. Na nogach buty saperskie wz.1931. Na głowie furażerka wz.23 lub hełm wz.1931. Przez ramię założona maska przeciwgazowa w wersji RSC wz.1924 lub wz.1932. Na kurtkę założona skórzana kamizelka bez rękawów, z guzikami mundurowymi. Skórzane kamizelki służyły do ochrony munduru sukiennego przed zapaleniem się. Chroniły korpus żołnierza, gdyż było je łatwiej zrzucić niż samą kurtkę. W stanie żołnierz spięty pasem głównym, na którym znajduje się kabura z pistoletem CEBRA. Przez ramię założony koc nasączony substancją tłumiącą płomienie. Wyposażenie dopełniają okulary ochronne, które stanowiły standardowe wyposażenie obsług miotaczy.

Pozował: Cezary Rogala
Opracowanie: Paweł Janicki