Wyszkolenie podoficerów i oficerów łączności stanowiło ogromny problem Wojska Polskiego. Braki kadrowe odczuwano szczególnie w latach 30-tych. Wiedza wyszkolonych w latach 20-tych rezerwistów szybko się dezaktualizowała, wraz z gwałtownym unowocześnianiem sprzętu. Po masowym przeniesieniu do rezerwy w latach 1930-34 starej kadry podoficerów i oficerów jeszcze z wojsk zaborczych, Wojsko Polskie szkoliło w pośpiechu nowe roczniki przyszłych oficerów. Szczególnie po 1936 dawały się odczuć braki kadrowe wraz z tworzeniem nowych jednostek i rozbudową istniejących struktur łączności w jednostkach.
Kurs podchorążych rezerwy łączności w Szkole Podchorążych Łączności w Zegrzu trwał rok. Po zakończeniu nauki podchorążowie otrzymywali przydziały do jednostek łączności na praktyki. Po ich zakończeniu, w kolejnych latach, podchorążowie rezerwy byli powoływani na dodatkowe przeszkolenia i manewry i z czasem uzyskiwali awans na podporuczników rezerwy. Jak wskazują zachowane wspomnienia oraz dokumentacja archiwalna podchorążowie trafiali także to szwadronów łączności brygad kawalerii. Jest to o tyle ciekawe, iż w czasie nauki w szkole Zegrzu wśród przedmiotów kursu znajdowała się także jazda konna, jednak z przyczyn oczywistych szkolenie to nie dorównywało szkoleniu w kawalerii. Najpewniej więc kierowano tam podchorążych wykazujących ponadprzeciętne zamiłowanie do koni i oczekiwano od nich stałego podnoszenia swoich umiejętności.
Plutonowy podchorąży rezerwy został zobrazowany w okresie wiosny 1939 r., po powołaniu na kolejne przeszkolenie po odbytej obowiązkowej praktyce. Pojawił się więc w jednostce macierzystej – w szwadronie łączności Wielkopolskiej Brygady Kawalerii w Poznaniu.
Podchorąży umundurowany jest w skarbowy mundur wz.36. Zgodnie z rozkazem z 1936 r. przynależał mu mundur z sukna skarbowego, czyli w barwie ochronnej. Spodnie kawalerii wz.36 bez karwaszy skórzanych, używane do munduru garnizonowego. Kurtka sukienna obszyta zgodnie z przepisami obowiązującymi w 1939 r. Wężyk na kołnierzu wzoru podoficerskiego – haftowany nicią stalową. Obok wężyka na kołnierzu sukienne proporczyki w barwie czarno chabrowej. Na naramiennikach trzy belki plutonowego wykonane z taśmy stalowej z czerwoną wypustką. Wokół naramienników biało-czerwony galon symbolizujący cenzus, czyli posiadanie zdanej matury. Na rękawach naszyte regulaminowe taśmy z nici stalowej oksydowanej na stare srebro, z czerwoną wypustką na środku, jako oznaczenie podchorążego rezerwy.
Otrzymywano je już po zakończeniu nauki w szkole podchorążych. Na lewej kieszeni wpięta odznaka pamiątkowa Szkoły Podchorążych Łączności w Zegrzu, zatwierdzona do użytku służbowego w 1937 r., nadawana przy wręczeniu świadectw ukończenia z wynikiem pomyślnym kursu podchorążych rezerwy. Guziki skarbowe cynowe.
W stanie podchorąży spięty pasem jednobolcowym, skórzanym wz.36. Na pasie w kaburze skórzanej skarbowej pistolet 7,65 mm Cebra wz.1916. Na nogach prywatne buty wysokie do jazdy konnej, tzw. „oficerki”. Do butów założone ostrogi wz.31 wraz z czarnymi trokami. Na dłoniach rękawiczki skórkowe prywatne. Na głowie rogatywka garnizonowa wz.35. Czapka skarbowa, wykonana z sukna w barwie ochronnej z czarnym otokiem, jako barwą wojsk łączności. Na czapce orzełek wz.19. Na otoku widoczne trzy belki plutonowego haftowane nicią stalową na podkładce sukiennej w barwie czerwonej. Belki nieregulaminowe, zgodne z noszonymi w szwadronie łączności przed podoficerów.
Dodatkowo na wyposażeniu rząd żołnierski wz.36. Na przednim łęku stroczony płaszcz sukienny wz.19. Po lewej stronie przytroczona szabla skarbowa wz.1848 n/a.
Pozował: Roch Iwaszkiewicz i Kalina
Opracowanie: Paweł Janicki