Rozkazem z dnia 21 lipca 1938 r. wprowadzono do użytku służbowego Regulamin piechoty część II „Wytyczne szkolenia podstawy zasadniczej i marszu defiladowego.”. Poniżej prezentujemy założenia i wytyczne regulaminu dotyczące postawy zasadniczej oraz marszu defiladowego.

Podstawa zasadnicza

Sylwetka żołnierza w postawie zasadniczej musi być zawsze jednakowa bez względu na rodzaj wystąpień (parada, rozmowa podwładnego ze starszym lub przełożonym itp.). Jednocześnie żołnierz miał przybierać taką samą, wzorową postawę zasadniczą niezależnie, czy stał przed przełożonym, czy starszymi w zetknięciach służbowych z podwładnym.

Podczas szkolenia wykonywania, prócz pokazania i omówienia postawy zasadniczej należało zwrócić szczególną uwagę na wystrzeganie się zbędnego napinania mięśni nóg. Konieczne było natomiast napięcie mięśni krzyża i mięśni bezpośrednio do niego przyległych; one bowiem wyłącznie utrzymywały tułów wyprostowany. Klatka piersiowa powinna była mieć swobodę ruchu, co często było utrudnione przez zbyt silne wciągnięcie brzucha lub przez wstrzymywanie oddechu. Mięśnie przylegające do łopatek od dołu nie powinny być napięte. Napinanie tych mięśni było często powodem odchylania się ramion od linii i rontu lub nietrzymania obu ramion na równej wysokości.

Podczas przybierania postawy zasadniczej żołnierz patrzyć miał swobodnie w obrany przez siebie punkt znajdujący się na wysokości oczu i nie opuszczać głowy lub zbytnio jej nie podnosić. Przy zwrotach głowy  żołnierz nie powinien dopuszczać do przesadnego zwracania jej w bok ani też do skłonów głowy w kierunku ramienia.

Do najczęściej zauważanych błędów postawy zasadniczej zaliczano:

• za małe rozwarcie stóp (postawa chwiejna),

• zbędne i przesadne napinanie mięśni ud, brzucha i kolan, skutkiem czego sylwetka żołnierza była sztywna i chwiejna,

• nadmierne wciąganie brzucha, co powodowało trudność w oddychaniu,

• wstrzymywanie oddechu w czasie trwania postawy zasadniczej,

• odchylanie tułowia od pionowego położenia przez nadmierne wysunięcie klatki piersiowej w przód lub przez pochylanie się w przód,

• zbytnie wciąganie brody i podnoszenie ramion, nieutrzymywanie ramion na jednym poziomie,

• ustawienie się skośne w stosunku do linii frontu,

• kierowanie oczu w górę lub na bok, unikanie patrzenia w oczy przełożonemu.

Postawa zasadnicza - widok z przodu.

Postawa zasadnicza - widok z boku.

Marsz defiladowy.

Podstawą opanowania czynności związanych z dobrym wykonywaniem marszu defiladowego było wzorowe i jednolite opanowanie poszczególnych składowych ruchów przez pojedynczego żołnierza. Prócz tego jbyło konieczne wpojenie żołnierzom zrozumienia, jak należało wykonywać dane poruszenie i które mięśnie miały przy tym pracować.

Przy nauce marszu defiladowego należało dążyć do tego, aby prócz sprężystych ruchów nóg reszta ciała ułatwiała ruch naprzód wyłącznie przez podanie się, a nie zwiększała wysiłku dodatkową pracą innych mięśni. Ruch rąk powinien był pomagać w marszu, a nie przeszkadzać. Dlatego też Irzeba było dążyć do swobodnego wymachu ręki prawej, zaznaczając sprężystość tego ruchu przez energiczne i jak najdalsze wypchnięcie jej do tyłu. Bez sprężystego funkcjonowania mięśni i ścięgien nie było dobrze wykonywanych ruchów.

Aby osiągnąć jednolitą sprawność oddziału, należało ujednostajnić opanowanie składników kroku defiladowego u oficerów i podoficerów. W tym celu organizowano okresowo ćwiczenia kadry w zakresie musztry. W czasie tych ćwiczeń wskazywać należało najczęściej popełniane błędy.

Należało zwracać stale uwagę na następujące najczęściej powtarzane błędy:

• marsz ze zgiętymi nogami w kolanach,

• za małe podnoszenie nóg w górę i nie na równą wysokość, wskutek czego linia nóg była łamana,

• wymach rąk w przód za wysoki, a w łył za krótki, ręka w kiści zgięta lub sztywna,

• nadmierne podawanie lewego ramienia w przód przy marszu z bronią na ramieniu, ruch rąk nie skoordynowany z ruchami nóg,

• wstrzymywanie oddechu w czasie marszu,

• chwiejna postawa w marszu,

• niepodawanie tułowia w przód przy ruszaniu z miejsca i w czasie marszu,

• przesadne zwracanie głowy w bok i skłony głowy w kierunku ramienia przy oddawaniu honorów.

Marsz, lekkie pochylenie tułowia w przód.

Marsz, pierwszy wykrok lewą nogą, ręka prawa na
wysokości ładownic.

Marsz, zakończenie kroku lewą nogą, ręka prawa
w położeniu najdalszym w tyle.

Marsz, z kolei wykrok prawą nogą, prawa ręka
w ruchu powrotnym do położenia przedniego.

Marsz, zakończenie kroku prawą nogą, ręka prawa
osiąga położenie przednie na wysokości ładownic.

Krok defiladowy, marsz czwórkami.