Przegląd Wojskowy: Kwartalnik Poświęcony Wojskowej Myśli Obcej - 1933 I kwartał.
Streścił kpt. J. Rossowski1
Batalion Czarnych Koszul.
Carlo Tucci ppłk. dypl. - Il battaglione camicie nere. Rivista militare italiana. Rzym, maj 1932 r.
Charakterystyka – Użycie – Wyszkolenie.
Milicja faszystów zorganizowała w r. 1928 t. zw. bataliony czarnych koszul piesze oraz bataijony czarnych koszul kolarzy, w celu współdziałania z wielkiemi jednostkami piechoty, a szkolenie ich należy od r. 1931 do dywizyj terytorialnych. Artykuł omawia tylko bataljony piesze.
Batalion czarnych koszul składa się z dowództwa i trzech kompanii, a od batalionu piechoty różni się następującemi szczegółami.
- nie ma kompanii karabinów maszynowych,
- ma tylko pluton dowódcy zamiast kompanji dowódcy,
- ma tylko drużynę łączności zamiast plutonu,
- ma zwiadowców rozdzielonych na poszczególne kompanie.
Pluton składa się tylko z dwu drużyn.
Uzbrojenie batalionu czarnych koszul jest podobne do uzbrojenia w piechocie, z tą różnica, że nie ma ciężkich karabinów maszynowych; ma większa ilość granatów; większą ilość nabojów do lekkiego karabina maszynowego; każdy żołnierz ma oprócz karabina z bagnetem sztylet; personel łączności jest mniejszy a niema personelu obserwatorskiego.
Ze względu na swoją organizację i uzbrojenie:
1) bataljon czarnych koszul nie nadaje się do osłaniania ani do wstrzymywania;
2) ma ograniczoną możność rzutowania w głąb plutonu (tylko dwie drużyny);
3) ograniczoną zdolność przenikania i oporu;
4) ograniczoną zdolność rozpoznawania;
5) szczupłą sieć łączności;
6) łatwość i lekkość ruchów, umożliwiających działanie nagłe, szybkie i rozstrzygające, dzięki łatwości zaskoczenia;
7) nadaje się do walki zbliska (dzięki uzbrojeniu);
8) szczególnie nadaje się do nagłego uderzenia.
Użycie bataljonu czarnych koszul będzie polegało w rozpoznaniu bliskiem, wykonywanem w ramach dywizji przez kawalerję lub bersaljerów, na wzmocnieniu tych broni przez bataljon czarnych
koszul w całości lub części, z zadaniem:
— przełamania małych oporów nieprzyjacielskich,
— powstrzymywania szybkich oddziałów nieprzyjacielskich, które zdołały przeniknąć,
— zapewnienia posiadania ważnych punktów w terenie,
— powstrzymywania posuwającego się nieprzyjaciela.
W górach bataljon czarnych koszul będzie miał szczególną łatwość poruszania się dzięki swej lekkości, bez rozrywania całości formacyj piechoty potrzebnych do właściwych działań, a ułatwi to także znajomość terenu przez żołnierzy batalionów, rekrutowanych z okolicy.
W marszu blisko nieprzyjaciela będą mogły ubezpieczać straż przednią, zapobiegając niepokojeniu kolumny przez drobne oddziałki nieprzyjacielskie.
Na postoju nie będą mogły zastąpić piechoty, ale będą mogły działać na niektórych odcinkach, czasem z pomocą dywizyjnego bataljonu karabinów maszynowych.
W natarciu będą szukały styczności z nieprzyjacielem i usuwały napotykane przeszkody.
W przygotowaniu natarcia będą zajmowały ważne punkty w terenie lub wywoływały bezpośredniemi uderzeniami reakcję nieprzyjaciela, uzupełniając dane o nim, potrzebne do przygotowania natarcia.
W wykonaniu natarcia będą używane z kolumnami natarcia lub z odwodem dywizyjnym. W pierwszem zadaniu występują w drugim rzucie, żeby uzupełniać i rozszerzać wyniki osiągnięte przez pierwszy rzut, odpierać miejscowe przeciwnatarcia i ułatwiać wykorzystanie powodzenia.
W działaniu zaczepnem w terenie zorganizowanym będą w pierwszym rzucie wpadały do pierwszych linij pozycji oporu. Dzięki swej organizacji, uzbrojeniu, poziomowi duchowemu, przygotowaniu do działań nagłych, szybkich będą formacjami szturmowemi, których jednak nic można utożsamiać z formacjami „arditi“ z lal 1916-18.
Będą służyły do takich zadań jak chwytanie jeńców, zajmowanie pewnych punktów, wywoływanie reakcyj nieprzyjacielskich.
W obronie użycie bataljonów czarnych koszul będzie bardziej ograniczone. W każdym razie będą mogły stanowić odwody dywizyjne ze szczególnem zadaniem miejscowych przeciwnatarć. Tutaj będą się nadarzały sposobności wykonania szczególnych zadań, jak rozpoznawanie zamiarów nieprzyjacielskich, branie jeńców i inne, wykonywane z zaskoczeniem i wsparciem artylerji.
W odwrocie będą uczestniczyły w podejmowaniu chwilowych przeciwnatarć, w działaniach zaczepnych oddziałów szybkich przeciw posuwającemu się nieprzyjacielowi.
W natarciu w ciemności nadają się wybitnie ze względu na swą łatwość zbliżenia się niepostrzeżenie do przeciwnika i uzbrojenie, ułatwiające im walkę w ciemności.
Wyszkolenie batalionów czarnych koszul ma na celu:
- wychowanie żołnierzy pod względem duchowym przez wyrobienie w nich zaufania do własnych sił, porywających do działań śmiałych, zaczepnych;
- przyswoić im doskonałe władanie środkami walki zbliska i natarcia;
- rozwijać zdolność manewrowania tak, żeby każde posunięcie taktyczne można było wykonać w sposób łatwy, prosty i szybki;
- zapewnić jak największą wydajność formacyj w ich charakterystycznych zadaniach;
- rozwinąć u specjalistów jak największą możność zużytkowania ich środków działania.
Dążyć do tego przez wychowywani pod względem duchowym, rozwijanie zdolności fizycznych zapomocą ćwiczeń cielesnych a mianowicie: biegu, równowagi na drążkach, wspinania się na drzewa, słupy, mury, skoków, walk bagnetem i sztyletem.
W zastosowaniu zdolności fizycznych do taktyki przyzwyczajać do szybkiego przebywania terenu silnie ostrzeliwanego, wyskakiwania z rowu lub okrycia i przechodzenia szybko do walki zbliska lub do szturmu, szybkiego wynajdywania najdogodniejszego przejścia przez przeszkody, łatwego przebywania małych przeszkód.
W programie ćwiczeń przerabia się następujące zadania:
a) rozpoznanie bliskie w górach;
b) straż przednia w marszu blisko nieprzyjaciela;
c) czaty;
d) walka wręcz;
e) przeciwnatarcie ze wsparciem artylerji lub bez;
f) natarcie w działaniu zaczepnem w terenie zorganizowanym;
g) natarcie w ciemności;
h) zajęcie i przygotowanie strefy bezpieczeństwa do oporu.
W niektórych przypadkach (b, c, h) będzie potrzebne współdziałanie artylerji.
Następuje szczegółowy program nauczania tych punktów, z powołaniem się na odpowiednie rozkazy i punkty regulaminów, gdyż szkolenie odbywa się na podstawie regulaminów i instrukcyj piechoty, z uwzględnieniem różnic przez oficerów nauczycieli.
Opracował: Paweł Ludwiczak
1 Jerzy Rossowski - kapitan piechoty Wojska Polskiego, brał udział w I wojnie światowej, poległ w wojnie obronnej 1939 w Lublinie. Więcej na WIKIPEDIA.
