Przegląd Wojskowy: Kwartalnik Poświęcony Wojskowej Myśli Obcej - 1933 I kwartał.

Streścił kpt. J. Rossowski¹

Batalion Czarnych Koszul.

Carlo Tucci ppłk. dypl. - Il battaglione camicie nere. Rivista militare italiana. Rzym, maj 1932 r.

Charakterystyka – Użycie – Wyszkolenie.

Milicja faszystów zorganizowała w r. 1928 t. zw. bataliony czarnych koszul piesze oraz bataijony czarnych koszul kolarzy, w celu współdziałania z wielkiemi jednostkami piechoty, a szkolenie ich należy od r. 1931 do dywizyj terytorialnych. Artykuł omawia tylko bataljony piesze.

Batalion czarnych koszul składa się z dowództwa i trzech kompanii, a od batalionu piechoty różni się następującemi szczegółami.

- nie ma kompanii karabinów maszynowych,

- ma tylko pluton dowódcy zamiast kompanji dowódcy,

- ma tylko drużynę łączności zamiast plutonu,

- ma zwiadowców rozdzielonych na poszczególne kompanie.

Pluton składa się tylko z dwu drużyn.

Uzbrojenie batalionu czarnych koszul jest podobne do uzbrojenia w piechocie, z tą różnica, że nie ma ciężkich karabinów maszynowych; ma większa ilość granatów; większą ilość nabojów do lekkiego karabina maszynowego; każdy żołnierz ma oprócz karabina z bagnetem sztylet; personel łączności jest mniejszy a niema personelu obserwatorskiego.

Ze względu na swoją organizację i uzbrojenie:

1) bataljon czarnych koszul nie nadaje się do osłaniania ani do wstrzymywania;

2) ma ograniczoną możność rzutowania w głąb plutonu (tylko dwie drużyny);

3) ograniczoną zdolność przenikania i oporu;

4) ograniczoną zdolność rozpoznawania;

5) szczupłą sieć łączności;

6) łatwość i lekkość ruchów, umożliwiających działanie nagłe, szybkie i rozstrzygające, dzięki łatwości zaskoczenia;

7) nadaje się do walki zbliska (dzięki uzbrojeniu);

8) szczególnie nadaje się do nagłego uderzenia.

Użycie bataljonu czarnych koszul będzie polegało w rozpoznaniu bliskiem, wykonywanem w ramach dywizji przez kawalerję lub bersaljerów, na wzmocnieniu tych broni przez bataljon czarnych

koszul w całości lub części, z zadaniem:

— przełamania małych oporów nieprzyjacielskich,

— powstrzymywania szybkich oddziałów nieprzyjacielskich, które zdołały przeniknąć,

— zapewnienia posiadania ważnych punktów w terenie,

— powstrzymywania posuwającego się nieprzyjaciela.

W górach bataljon czarnych koszul będzie miał szczególną łatwość poruszania się dzięki swej lekkości, bez rozrywania całości formacyj piechoty potrzebnych do właściwych działań, a ułatwi to także znajomość terenu przez żołnierzy batalionów, rekrutowanych z okolicy.

W marszu blisko nieprzyjaciela będą mogły ubezpieczać straż przednią, zapobiegając niepokojeniu kolumny przez drobne oddziałki nieprzyjacielskie.

Na postoju nie będą mogły zastąpić piechoty, ale będą mogły działać na niektórych odcinkach, czasem z pomocą dywizyjnego bataljonu karabinów maszynowych.

W natarciu będą szukały styczności z nieprzyjacielem i usuwały napotykane przeszkody.

W przygotowaniu natarcia będą zajmowały ważne punkty w terenie lub wywoływały bezpośredniemi uderzeniami reakcję nieprzyjaciela, uzupełniając dane o nim, potrzebne do przygotowania natarcia.

W wykonaniu natarcia będą używane z kolumnami natarcia lub z odwodem dywizyjnym. W pierwszem zadaniu występują w drugim rzucie, żeby uzupełniać i rozszerzać wyniki osiągnięte przez pierwszy rzut, odpierać miejscowe przeciwnatarcia i ułatwiać wykorzystanie powodzenia.

W działaniu zaczepnem w terenie zorganizowanym będą w pierwszym rzucie wpadały do pierwszych linij pozycji oporu.  Dzięki swej organizacji, uzbrojeniu, poziomowi duchowemu, przygotowaniu do działań nagłych, szybkich będą formacjami szturmowemi, których jednak nic można utożsamiać z formacjami „arditi“ z lal 1916-18.

Będą służyły do takich zadań jak chwytanie jeńców, zajmowanie pewnych punktów, wywoływanie reakcyj nieprzyjacielskich.

W obronie użycie bataljonów czarnych koszul będzie bardziej ograniczone. W każdym razie będą mogły stanowić odwody dywizyjne ze szczególnem zadaniem miejscowych przeciwnatarć. Tutaj będą się nadarzały sposobności wykonania szczególnych zadań, jak rozpoznawanie zamiarów nieprzyjacielskich, branie jeńców i inne, wykonywane z zaskoczeniem i wsparciem artylerji.

W odwrocie będą uczestniczyły w podejmowaniu chwilowych przeciwnatarć, w działaniach zaczepnych oddziałów szybkich przeciw posuwającemu się nieprzyjacielowi.

W natarciu w ciemności nadają się wybitnie ze względu na swą łatwość zbliżenia się niepostrzeżenie do przeciwnika i uzbrojenie, ułatwiające im walkę w ciemności.

Wyszkolenie batalionów czarnych koszul ma na celu:

- wychowanie żołnierzy pod względem duchowym przez wyrobienie w nich zaufania do własnych sił, porywających do działań śmiałych, zaczepnych;

- przyswoić im doskonałe władanie środkami walki zbliska i natarcia;

- rozwijać zdolność manewrowania tak, żeby każde posunięcie taktyczne można było wykonać w sposób łatwy, prosty i szybki;

- zapewnić jak największą wydajność formacyj w ich charakterystycznych zadaniach;

- rozwinąć u specjalistów jak największą możność zużytkowania ich środków działania.

Dążyć do tego przez wychowywani pod względem duchowym, rozwijanie zdolności fizycznych zapomocą ćwiczeń cielesnych a mianowicie: biegu, równowagi na drążkach, wspinania się na drzewa, słupy, mury, skoków, walk bagnetem i sztyletem.

W zastosowaniu zdolności fizycznych do taktyki przyzwyczajać do szybkiego przebywania terenu silnie ostrzeliwanego, wyskakiwania z rowu lub okrycia i przechodzenia szybko do walki zbliska lub do szturmu, szybkiego wynajdywania najdogodniejszego przejścia przez przeszkody, łatwego przebywania małych przeszkód.

W programie ćwiczeń przerabia się następujące zadania:

a) rozpoznanie bliskie w górach;

b) straż przednia w marszu blisko nieprzyjaciela;

c) czaty;

d) walka wręcz;

e) przeciwnatarcie ze wsparciem artylerji lub bez;

f) natarcie w działaniu zaczepnem w terenie zorganizowanym;

g) natarcie w ciemności;

h) zajęcie i przygotowanie strefy bezpieczeństwa do oporu.

W niektórych przypadkach (b, c, h) będzie potrzebne współdziałanie artylerji.

Następuje szczegółowy program nauczania tych punktów, z powołaniem się na odpowiednie rozkazy i punkty regulaminów, gdyż szkolenie odbywa się na podstawie regulaminów i instrukcyj piechoty, z uwzględnieniem różnic przez oficerów nauczycieli.

Opracował: Paweł Ludwiczak

¹ Jerzy Rossowski - kapitan piechoty Wojska Polskiego, brał udział w I wojnie światowej, poległ w wojnie obronnej 1939 w Lublinie. Więcej na WIKIPEDIA.