Przegląd Książek i Czasopism
Łączność w dywizji kawalerji francuskiej.
por. Zygmunt Chamski1
Revue de Cavalerie. Zeszyt z lutego 1929.
Wskutek potęgi, oraz dalekonośności współczesnego ognia, kawalerja, zmuszona jest działać w szykach rozluźnionych, ugrupowana wszerz i w głąb na dużej przestrzeni, już w znacznej odległości od nieprzyjaciela. To rozproszenie kawalerji w terenie nie pozwala wyższym jej dowódcom na bezpośrednią obserwacje działań oddziałów własnych, jak również nieprzyjaciela, oraz na wydawanie rozkazów wykonawcom bądź osobiście, bądź zapomocą łączników, jak to miało miejsce w 1914 roku. Z drugiej zaś strony działania kawalerji musi cechować szybkość, od niej bowiem zależy powodzenie tych działań, a szybkość tą można osiągnąć jedynie wówczas, gdy d-ca kawalerji będzie w porę powiadomiony o położeniu i zdoła w porę przysłać rozkazy wykonawcom swej decyzji. W tych warunkach zagadnienie łączności w obrębie wielkich jednostek kawalerji nabiera dużego znaczenia, szczególnie gdy dywizja działa w szykach konnych.
Zagadnieniu temu poświęcony jest obszerny artykuł pióra rotmistrza Denardon, który ukazał się ostatnio na łamach miesięcznika francuskiego „Reuve de Cavalerie”. Oto jego streszczenie.
Pominiemy rozważania autora natury ogólnej o znaczeniu łączności dla kawalerji, o zasadach taktycznych użycia łączności w kawalerji i t. p., jako rzeczy naogół znane, zatrzymamy się natomiast nad jego wywodami treści konkretnej.
W myśl regulaminu francuskiego wszystkie środki łączności, któremi, rozporządza dywizja kawalerji, powinny być grupowane w ośrodkach łączności, umieszczonych na osi, lub na osiach łączności. Otóż jak stwierdza rotmistrz Denardon, obecny stan wyposażenia D. K. francuskiej w personel i sprzęt łączności, pozwala jej jedynie zorganizować 1 oś łączności z 2 ośrodkami łączności. Ponieważ D-ca dywizji i jego sztab mogą pracować naprawdę wydajnie jedynie wówczas, gdy stoją na miejscu i gdy rozporządzają dostatecznemi środkami łączności, jeden z tych ośrodków łączności staje się automatycznie posterunkiem D-cy D. K., drugiemu zaś przypada rola wysuniętej składnicy meldunkowej (WSM).
Dla zapewnienia ciągłej łączności konieczne jest, by ośrodki łączności przesuwały się kolejno skokami, nie zaś jednocześnie. Wobec tego dawna WSM staje się z reguły nowym posterunkiem D-cy dywizji, a czas martwy ogranicza się jedynie do czasu potrzebnego na przejazd d-cy, z jednego ośrodka do drugiego.
W tych okolicznościach wybór miejsca postoju dla WSM powinien odpowiadać dwum warunkom: 1) musi on odpowiadać potrzebom WSM w danym okresie działań 2) musi zaspokoić potrzeby D-cy dywizji w okresie następnym.
Dlatego też, o ile odległość pomiędzy zwiadami, wysłanemi naprzód, a strażą przednią dywizji nie jest zbyt duża, powinna WSM, zdaniem autora, znajdować się na wysokości straży przedniej.
W wypadku przeciwnym wysuwa się ją przed straż przednią, dodając oczywiście odpowiednią osłonę.
Oba wspomniane ośrodki łączności są bardzo silnie wyposażone w personel i sprzęt łączności; przedewszystkiem posiadają one pewną grupę środków, identyczną w obu ośrodkach, o składzie następującym:
T e l e f o n: Zmienna ilość łącznic
1 drużyna budowlana
1 drużyna obsługi
1 patrol telefoniczny konny
R a d i o: 2 stacje typu E 13 na semochodach półciężarowych.
1 odbiornik typu A ze wzmacniaczem 3 ter.
1 biuro szyfrowe.
O p t y k a: 1 centrala sygnalizacji świetlnej
2 aparaty świetlne 35cm.
1 aparat świetlny 10cm.
Płachty sygnalizacyjne
12 gołębi pocztowych
Łącznicy
Samochody: w zmiennej ilości
Oprócz tego każdy ośrodek ma własne, odrębne środki, a mianowicie:
WSM:
Płachtę tożsamości WSM.
Konie wierzchowe i eskortę D-cy D.K.
Posterunek D-cy:
1 łącznicę 30 klapkową
1 stację radjo typu E 13, która wchodzi w skład sieci korpusu lub armji
1 płachtę tożsamości D-twa D.K.
Część ośrodków łączności o składzie identycznym przesuwają się na przemian skokami, części odrębne luzują się.
Przy tym systemie pozostają jeszcze w rozporządzeniu D-twa dywizji 4 stacje typu E13 na samochodach i 3 radjostacje o zaprzęgu konnym, które wystarczają dla zorganizowania 1) sieci wewnętrznej dywizji 2)sieci zwiadów, przyczem zwiadom należy przydzielać jedynie stacje samochodowe, gdyż stacje o zaprzęgu konnym krępują ich swobodę ruchów i wpływają na zmniejszenie szybkości posuwania się zwiadów.
W obrębie niższych jednostek (np. pułków) łączność jest zapewniona w ruchu głównie zapomocą jeźdźców meldunkowych, cyklistów, i motocyklistów.
Z chwilą gdy D.K. Przechodzi do działań w szyku pieszym łączność organizuje się w podobny sposób jak w dywizji piechoty.
Opracował: Konrad Maraszek
