Horbaczewski Jerzy, kpt.
urodzony 25 września 1912 w Kijowie. Po ukończeniu Państwowego Gimnazjum im. T. Zana w Pruszkowie (matura 1933) został powołany do służby wojskowej i ukończył DKPR przy 5 pp Leg. (1933–34). Zdecydował się na zawodową służbę wojskową i został przyjęty do SPA w Toruniu (1934–36), po ukończeniu której otrzymał promocję do stopnia ppor. art. ze starszeństwem z 15 X 1936 i przydziałem do 1 paplot. Dowodził plutonem; w tym czasie ukończył kurs w CW Art.Plot. (1937) oraz kurs techniczno-samochodowy dla oficerów artylerii plot w Warszawie (1937–38), po czym aż do przedwojennej mobilizacji dowodził plutonem w 4 baterii swego pułku (wiosną 1939 przejściowo dowodził 4 baterią). Podczas kampanii wrześniowej był oficerem ogniowym 107 baterii półstałej (półstały daplot nr 102). Po wkroczeniu Armii Czerwonej wraz z częścią dywizjonu walczył w składzie Grupy płk. Hanki-Kuleszy. Następnie zorganizował oddział partyzancki, po rozwiązaniu którego przedostał się przez Węgry do Francji. W czerwcu
1940 ewakuowany do Wielkiej Brytanii, służył w Sekcji Filmowo-Fotograficznej (1941), a następnie w 3 dap. W maju 1942 został przeniesiony do samodzielnej baterii plot ciężkiej i jako jej oficer awansowa 1 I 1943 do stopnia por. Po ukończeniu kursu przygotowawczego do WSWoj. (5 IV–18 VI 1943) został odkomenderowany do 1 DPanc. 1 III 1944 awansowany do stopnia kpt. Po wojnie ukończył kurs w Wyższej Szkole Lotniczej (1945–46). Z dniem 6 IV 1946 przeniesiony do CWArt. Pozostał na emigracji. Odznaczony Krzyżem Walecznych.
Hryniewiecki Jerzy, ppor. rez. art. inż.
Urodzony 21 kwietnia 1908 roku w Dorpacie, syn Bolesława. Uczęszczał do gimnazjum St. Batorego w Warszawie, gdzie otrzymał w 1929 świadectwo dojrzałości. Studiuje na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. W latach 1931-1932 odbywał służbę wojskową na kursie artylerii przeciwlotniczej w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. Awansowany do stopnia ppor. rez. art. 1 I 1934 z przydziałem mobilizacyjnym do 1 paplot. Po przeniesieniu do rezerwy kontynuuje studia na PW. Studia ukończył w 1936 uzyskując dyplom inż. architekta. Od 1937 podejmuje pracę w Biurze Planowania Miasta i działa tan jako architekt dzielnicy Mokotów. Projektuje m. in. schroniska na Huculszczyźnie. Bierze udział w pracach wystawienniczych w Paryżu i Nowym Jorku. Zmobilizowany w VIII 1939 do WP i wcielony do 15 Dywizjonu art. paplot. w składzie 15 DP Armii „Pomorze”. Walczy z wrogiem na szlaku bojowym dywizjonu. Po przebiciu się do Warszawy d-ca plutonu w 103 baterii papalot. Uczestnik obrony Warszawy. Po kapitulacji Warszawy od 28 IX 1939 w niewoli niemieckiej. Przebywał w oflagu II C w Woldenbergu. Po uwolnieniu z oflagu 30 I 1945 powraca do kraju. Podejmuje pracę w Biurze Odbudowy Stolicy, gdzie objął kierownictwo pracowni dzielnicy południowej. W ramach warszawskiego Biura Projektów Budownictwa Przemysłowego projektuje odbudowę i rozbudowę zakładów „H. Cegielski” w Poznaniu, huty w Częstochowie, Fabryki Samochodów Osobowych na Żeraniu i Samochodów Ciężarowych w Lublinie. Był członkiem stowarzyszenia architektów w Brazylii i Meksyku. Był autorem wydawanych w kraju i za granicą książek z dziedziny architektury. W latach 1957-1960 był posłem na Sejm, był kierownikiem komisji budownictwa i gospodarki komunalnej. Był także prezesem SARP oraz laureatem honorowej nagrody SARP w 1977. Zmarł w Warszawie 26 VIII 1988. Pochowany na Starych Powązkach w Warszawie.
Kobielski Ireneusz. ppłk
Urodzony 3 lutego 1892r. w Skierniewicach, syn Aleksego i Marii z Laskowskich. Absolwent szkoły realnej w Łowiczu (1911). Ponadto ukończył 4 semestry na Wydziale Chemii Politechniki Warszawskiej. 1 maja powołany do Armii Rosyjskiej i w tym samym roku ukończył Sergiuszowską Szkołę Artylerii w Odessie. 22 listopada 1918r. został przyjęty do Wojska Polskiego, aby dowodzić 1 kompanią w 1. Batalionie Wojsk Lotniczych, a następnie pełnić funkcję naczelnika Składnicy Uzbrojenia. Następnie jako oficer ogniowy został skierowany na front. W czasie wojny polsko-bolszewickiej jego losy związane były z 1. Pułkiem Artylerii Polowej Legionów. Został ranny pod Radzyminem. Do służby wrócił w 13 kwietnia 1922 i obejmuje dowodzenie 1. Pułkiem Artylerii Najcięższej. W marcu 1924 ukończył VIII kurs obrony przeciwlotniczej w Centrum Wyszkolenia Obrony Przeciwlotniczej. Po ukończeniu kursu objął stanowisko adiutanta dywizjonu w 1. Pułku Artylerii Przeciwlotniczej. 1 października 1928r. został komendantem Centralnej Szkoły OPL dla podoficerów zawodowych. W kwietniu 1929r. awansowany na majora, a 1 maja został dowódcą 4. dywizjonu, a następnie zastępcą dowódcy pułku. Od 7 lutego 1930r. powierzono mu funkcję komendanta CWAP, po 4 latach obejmuje dowodzenie 3. Dywizjonem Artylerii Przeciwlotniczej w Wilnie, a następnie 6. Dywizjonem Artylerii Przeciwlotniczej we Lwowie. W marcu 1937r. zostaje awansowany na pułkownika, a 26 sierpnia 1939r. zostaje dowódcą 1. Pułku Artylerii Przeciwlotniczej w Warszawie, lecz nie zdążył objąć funkcji.
Iskierko Mieczysław Stanisław - , kpt. art.
Urodzony 19 grudnia 1905 w Warszawie. Po ukończeniu szkoły powszechnej uczył się w Korpusie Kadetów Nr 2 w Modlinie, gdzie w VI 1924 otrzymał świadectwo dojrzałości. W latach 1924-1926 w Oficerskiej Szkole Artylerii w Toruniu. Promowany na stopień ppor. sł. st. art. 15 VIII 1926 z przydziałem do 2 pap w Kielcach na stanowisko d-cy plutonu. Awansowany do stopnia por. sł. st. art. 15 VIII 1929. Po 1932 przeniesiony do 5 Dywizjonie Artylerii Przeciwlotniczej w Krakowie. W okresie od 16 IX -16 XI 1935 ukończył kurs samochodowy dla oficerów. Awansowany na stopień kpt. sł. st. 19 III 1937. Następnie przeniesiony do Centrum Wyszkolenia Artylerii Przeciwlotniczej w Trauguttowie, gdzie pełnił funkcję d-cy 5 baterii ćwiczebnej w Szkole Podchorążych Art. Przeciwlotniczej, a od wiosny 1939 d-ca 3 baterii szkolnym Dywizjonu Podchorążych Rezerwy Art. Przeciwlotniczej. Latem 1939 przeniesiony do 1 Pułku Artylerii Przeciwlotniczej w Warszawie na stanowisko d-cy baterii. Podczas kampanii wrześniowej 1939 dowodził 117 baterią art. plot. z 103 dyonu art. plot. i brał udział w walkach z Niemcami w rejonie Gocławka. 09 IX 1939 po wyczerpaniu możliwości kontynuowania walki wycofał się na Lubelszczyznę, gdzie kontynuował walkę jako d-ca kompanii w samodzielnym batalionie dowodzonym przez mjr. E. T. Żórawskiego w składzie 179 pprez. SGO „Polesie”.
Po kapitulacji polskich oddziałów w niewoli niemieckiej. Dalsze losy n/n.
Jagodziński Władysław Franciszek, kpt.
Urodzony 29 stycznia 1897 roku. Oficer żywnościowy w 9 daplot. Prawdopodobnie zaginął po zakończeniu kampanii wrześniowej w 1939 r.
Ihnatowicz Marian IHNATOWICZ, kpt. art.
Urodzony 19 października 1893 roku w Berezówce (Rosja), s. Józefa i Anny z Łozowskich. Absolwent gimnazjum w Odessie (1912). Ukończył kursy: w CWArt. (1921) oraz dców baterii plot. w Warszawie (1934). Od 1918 służył w IV Dywizji Strzelców gen. Żeligowskiego, w 1 pac, 2 pac, w 2 samodzielnej baterii plot., od 1931 podkwatermistrz 2 dyonu art. plot., następnie w 15 dyonie art. plot. Kpt. ze starsz. 1 VII 1925. Odznaczony KW i medalami 1918–1921 oraz 10-lecia, Ostatni znany przydział: Oficer mobilizacyjny 15 DAPLOT.
Jahołkowski Józef Władysław. ppor. art.
Urodzony 10 stycznia 1915 w Lipowie (Rosja). s. Wincentego i Teofili z Mikuszewskich, W 1925 przyjechał do Polski. Absolwent SPArt. i kursu techniczno-samochodowego przy 1 paplot. dla oficerów art. plot. Mianowany ppor. 15 V 1936, przydzielony do 7 dyonu art. plot. W 1939 dowódca 82 baterii art. plot. Zamordowany w Charkowie przez NKWD w 1940r.
Jakubowski Tytus Roman, por.
Urodzony 20 maja 1904 roku w Jacowcach pow. zbaraski. Ukończył gimnazjum klasyczne w Tarnopolu, następnie studiował medycynę na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Powołany do służby wojskowej, ukończył kurs Szkołę Podchorążych Rez. Sanitarnych (1929-1930), po czym został zwolniony do rezerwy i przydzielony ewidencyjnie do kadry 10 baonu sanitarnego. Zdecydował się na zawodową służbę wojskową, dnia 1 IX 1930r, został powołany na skrócony kurs unifikacyjny do Szkoły Podchorążych Piechoty. Po jego ukończeniu skierowany do SPA w Toruniu (1930-1933), jako absolwent promowany do stopnia ppor. art. ze starszeństwem z 15 VIII 1933r, z przydziałem do 27 pal. od 14 X 1938 służył w 9 daplot jako dowódca baterii. Podczas mobilizacji w VIII 1939 objął dowództwo 30 bmap wystawionej przez 9 daplot. Po bitwie pod Tomaszowem Lubelskim przedostał się na Węgry, a następnie do Francji. Po ewakuacji do Wlk. Brytanii służył w zgrupowaniu Art. Plot., a później był zastępcą dowódcy 2 baterii daplot. Przeniesiony do 1 paplot, awansując do stopnia kpt. art (1944). Od 25 IX 1944 kwatermistrz pułku, aż do roku 1947, w którym to doszło do rozformowania pułku. Pozostał na emigracji, zmarł 7 X 1967 w Chicago (USA).
Jórasz Franciszek, mjr
Urodzony 26.IX.1894 w Korczynie, pow. Krosno, syn Jakuba i Julii z Jędrysików. Uczył się w gimnazjum we Lwowie i Jaśle, gdzie w 1914 zdał maturę. 21 VIII 1914 wstępuje do Legionów Polskich w Krakowie z przydziałem do 1 Pułku artylerii LP. Odbył kampanię wojenną I Brygady Legionów. W VII 1917 po kryzysie przysięgowym w Legionach zostaje wcielony do armii austriackiej. W stopniu bombardiera z cenzusem służył w Baterii Zapasowej 11 Brygady Artylerii Polowej, po czym został skierowany do Szkoły Oficerskiej Artylerii w Preszburgu. Od XI 1918 w Wojsku Polskim, służy w 5 pap w Tarnowie. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1919-1920. Po wojnie przeniesiony do 23 pap w Będzinie. Do II 1926 dowodził baterią w 23 pap, a następnie w II 1926 przeniesiony na stanowisko referenta balistyki najpierw w Instytucie Badań Artylerii w Warszawie. Po ukończeniu w XI 1930 kursu specjalistycznego dla oficerów w Centrum Wyszkolenia Artylerii Przeciwlotniczej mianowano go d-cą 7 Dywizjonu Artylerii Przeciwlotniczej w Poznaniu. Awansowany do stopnia mjr sł. st. art. 1 I 1931. Z dniem 2 V 1934 objął funkcję k-dta Centrum Wyszkolenia Artylerii Przeciwlotniczej w Warszawie. W 1937 mianowany z-cą, a potem I z-ca d-cy 1 Pułku Art. Przeciwlotniczej w Warszawie. 19 III 1938 awansowany na stopień ppłk-a sł. st. art. Z dniem 26 VIII 1939 mianowany k-dtem Kursów Udoskonalających Art. Przeciwlotniczej i Przeciwgazowej w Trauguttowie, lecz funkcji z powodu wybuchu wojny nie zdążył objąć. Podczas kampanii wrześniowej 1939 był z-cą d-cy obrony przeciwlotniczej ośrodka Warszawa. Po kapitulacji Warszawy od 28 IX 1939 w niewoli niemieckiej. Drodze do obozu przejściowego w Błoniu doznał zawału mięśnia sercowego. Przebywał w szpitalu w Warszawie. Zmarł w VIII 1968 w Poznaniu. Pochowany na cmentarzu Junikowo w Poznaniu. Żonaty z Ireną z Zakrzewskich, miał z nią dwóch synów.
Janowicz Józef, por.
Urodzony 15.02.1905. Pełnił funkcję dowódcy baterii w 4 baterii 1 Morskiego Dywizjonu Artylerii Przeciwlotniczej w stopniu kapitana. 4. bateria rozmieszczona była koło wsi Pogórze, na północny zachód od portu wojennego w Gdyni.Poległ w obronie wybrzeża dnia 19.09.1939 r.
Jezierski Zygmunt, ppor. rez. art.
Urodzony 10 października 1914 roku. Ukończył szkołę średnią. W latach 1935-1936 w Szkole Podchorążych Artylerii Przeciwlotniczej w Warszawie. Po odbytych ćwiczeniach awansowany do stopnia ppor. rez, art. z starszeństwem od 1 I 1938 z przydziałem mobilizacyjnym do 8 dapl. Ewidencyjnie podlegał PKU Łódź M II. Zmobilizowany w VIII 1939 do WP. W kampanii wrześniowej 1939 dowodził plutonem w 103 Samodzielnej Baterii Plot 75 mm. Brał udział w obronie Warszawy. Po kapitulacji Warszawy 28 IX 1939 jego losy n/n.
Jurecki Marian, ppłk dypl.
Urodzony 28 lipca 1896. Był synem szlachcica, obywatela ziemskiego z Kijowszczyzny. Ukończył korpus kadetów i szkołę artyleryjską w Odessie. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach armii rosyjskiej. Był dwa razy ranny i siedem razy odznaczony. W czasie wojny z bolszewikami walczył na froncie. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Dowództwie Obrony Przeciwlotniczej, a jego oddziałem macierzystym był dywizjon artylerii zenitowej. W tym samym roku przeniesiony do baterii zapasowej artylerii zenitowej w Warszawie. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 140. lokatą w korpusie oficerów artylerii, a jego oddziałem macierzystym był ponownie dywizjon artylerii zenitowej w Warszawie. W następnym roku jego oddział został przeformowany w 1 pułk artylerii przeciwlotniczej. Z dniem 1 listopada 1924 roku został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Normalnego 1922–1924 (V promocja). 11 października 1926 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Biura Ogólno Organizacyjnego II Wiceministra Spraw Wojskowych w Warszawie. 12 kwietnia 1927 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów artylerii. W 1928 roku pełnił służbę w Oddziale III Sztabu Generalnego w Warszawie, pozostając w kadrze oficerów artylerii. Do końca marca 1932 roku pracował na stanowisku referenta artylerii przeciwlotniczej w Departamencie Artylerii Ministerstwa Spraw Wojskowych. Z dniem 1 kwietnia tego roku został przeniesiony do 1 pułku artylerii przeciwlotniczej w Warszawie na stanowisko dowódcy dywizjonu. 18 kwietnia 1935 roku został przeniesiony do 22 pułku artylerii lekkiej w Przemyślu na stanowisko dowódcy dywizjonu. W 1936 roku wydał Podręcznik obrony przeciwlotniczej. W czasie kampanii wrześniowej służył, będąc podpułkownikiem dyplomowanym, jako kierownik Referatu Obrony Przeciwlotniczej w Naczelnym Dowództwie Lotnictwa i Obrony Przeciwlotniczej. Przedostał się na Zachód. W okresie od 27 czerwca do 19 listopada 1943 roku był pierwszym dowódcą nowosformowanego 1 pułku artylerii przeciwlotniczej. Po wojnie pracował w Ludowym Wojsku Polskim na stanowisku szefa Wydziału Artylerii Przeciwlotniczej Inspektoratu Obrony Powietrznej Państwa i w Oddziale II Sztabu Generalnego WP. 13 sierpnia 1951 roku wyrokiem Najwyższego Sądu Wojskowego został skazany na 15 lat więzienia w tzw. procesie „TUN” pod zarzutem organizowania działalności szpiegowskiej w Wojsku Polskim. Wyrok uchylono 28 kwietnia 1956 roku. Zmarł 28 września 1984 w wieku 88 lat i został pochowany na Wojskowych Powązkach.
Jung Władysław, ppor. art.
Urodzony 6 września 1913 w Chicago. s. Bolesława i Stefanii z d. Sudek. Do Polski wrócił z matką w 1914. Absolwent Korpusu Kadetów nr 2 (1934) i SPArt. w Toruniu (1936). Ukończył kurs techniczno-samochodowy dla oficerów art. plot. przy 1 paplot. (1938). W 1939 dowódca 3 baterii w 2 daplot. Zamordowany w Charkowie przez NKWD w 1940r.
Kamiński Feliks Stanisław, płk
Urodzony 17 kwietnia 1888 W Jaworznie syn Jana i Balbiny z Borowczyków. Absolwent Szkoły Powszechnej w Jaworznie (1898) oraz Gimnazjum Świętej Anny(1906). Od 1 stycznia 1912 członek Związku Strzeleckiego, ukończył Szkołę Podchorążych „Strzelca” w Krakowie (1912-1913). 8 sierpnia 1914 wstąpił do Legionów Polskich. Od 1 lutego 1915 służył w 1. Pułku Artylerii Polowej. W 1917 ukończył kurs dla dowódców baterii w Rembertowie i kurs ekwitacji w Górze Kalwarii. 1 listopada 1918r. wstąpił do Wojska Polskiego. Od 3 lutego dowódca artylerii w pociągu pancernym „Piłsudczyk”. Od 12 grudnia został referentem w Generalnym Inspektoracie Artylerii w Warszawie. 25 lutego 1919 r. objął funkcję adiutanta sztabowego w 2. Brygadzie Artylerii, a 25 czerwca 1919 r. wysłany na front polsko-rosyjski. Walczył pod Mińskiem i Borysowem. 6 maja 1920 r. powierzono mu dowództwo nad 1 dywizjonem w 2. Pułku Artylerii Polowej Legionów. Walczył pod Kajetanowem, gdzie wsparł ogniem 4. Brygadę Piechoty Legionów, wałczył pod Wiesiołowem, Szepietowem, Ziembinem, Antopolem, Wołokami i Putkonem. W zastępstwie dowódcy dowodził pułkiem od 12 grudnia 1920 r. do 12 lipca 1921 r. oraz w dniach od 6 września do 6 października 1921r. W kwietniu 1921 r. ukończył kurs informacyjny dla wyższych dowódców, następnie od 11 października został zastępcą dowódcy 2. Pułku Artylerii Polowej Legionów. W październiku 1924 r. ukończył czteromiesięczny kurs dowódców pułków artylerii w Szkole Strzelania Artylerii w Toruniu. W maju 1926 r. stanął na czele pułku po stronie marszałka Józefa Piłsudzkiego. 28 lipca 1926 r. został zastępca szefa Gabinetu Ministra Spraw Wojskowych. 26 sierpnia 1930 r. objął funkcję oficera do zleceń I Wiceministra Spraw Wojskowych. 12 maja 1932 r. został dowódcą 1. Pułku Artylerii Przeciwlotniczej, jednocześnie pełniąc od 24 lipca 1933 r. funkcję dowódcy 11. Grupy Artylerii, a od 31 marca 1936 r. przeszedł w stan spoczynku. Od 28 kwietnia 1936 r. członek zarządu w PZO S.A. w Warszawie. We wrześniu ewakuowany do Lwowa, gdzie został wzięty do niewoli sowieckiej, przetrzymywany w obozie w Starobielsku, zamordowany w Charkowie w kwietniu 1940 r.
Kamiński Wacław, por. art.
Urodzony 4 luteog 1910 roku w Poroninie, s. Stanisława i Wiktorii z Serafinów. Absolwent Państwowego Gimnazjum w Jaśle (1929) i SPArt. (1932). Pełnił służbę w 5 pac (1932–1937) i 1 paplot. W 1939 dca 108 baterii w 102 dyonie art. plot. ciężkiej. Zamordowany w Charkowie przez NKWD w 1940r.
Kasperkiewicz Kazimierz Korneliusz, por. art.
Urodzony 12 listopada 1912 w Zakrzówku k. Radomska, s. Antoniego i Celiny z Ościków. Ukończył gimnazjum w Radomsku (1932), kurs unitarny SPPiech. (1933) i SPArt. (1935). Przydzielony do 1 paplot. W 1939 dca 2 baterii 1 dyonu art. plot. zmot. ciężkiej; ranny. Zamordowany w Charkowie przez NKWD w 1940r.
Kędzierski Wiesław Jan, ppor
Urodzony 27 maja 1912 roku. Ukończył gimnazjum. W latach 1933-1934 w Szkole Podchorążych Piechoty, gdzie odbywał przeszkolenie unitarne. W latach 1934-1936 w Szkole Podchorążych Artylerii w Toruniu. Promowany na stopień ppor. sł. st. art. 15 X 1936 z przydziałem do 1 paplot w Warszawie na stanowisko d-cy plutonu. W okresie 1 III - 12 VI 1937 ukończył kurs specjalizujący dla oficerów art. plot. w Warszawie. w latach 1938-1939 d-ca plutonu w 10 baterii IV dywizjonu 1 paplot. W kampanii wrześniowej 1939 bierze udział na stanowisku d-cy 103 samodzielnej baterii. Od 6 IX 1939 uczestniczy w walkach w obronie Warszawy. Po kapitulacji Warszawy w niewoli niemieckiej. Dalsze losy n/n.
Klemensowicz Zezon, ppor
Urodzony 10 lutego 1915 roku. Po maturze ukończył SPRA w Toruniu (XVI promocja 1939r), po czym jako ogn. pchor. został skierowany na praktykę do 5 daplot. Po mobilizacji w VIII 1939 objął stanowisko oficera zwiadowczego 24 bmap. Podczas kampanii wrześniowej mianowany ppor. art. ze starszeństwem z 1 VIII 1939. Uczestnicząc w bitwie nad Bzurą dostał się 18 IX 1939 do niewoli niemieckiej i do końca wojny przebywał w oflagu. Po zwolnieniu z niewoli skierowany do 2 Korpusu we Włoszech. Od 11 VII 1945 służył w 3 paplot, a w lutym 1946 został przeniesiony do 2 paplot i objął dowództwo 2 baterii. Awansowany do stopnia por. art. z dnie 1 I 1946, po przewiezieniu Korpusu do Wlk. Brytanii i demobilizacji wyemigrował do Kanady. Osiadł w Toronto, gdzie pracował jako agent ubezpieczeniowy w CUNA Mutual Insurance. Zm. w 2008 roku w wieku 93 lat.
Klimontowicz Janusz Stanisław, kpt.
Urodzony 7 czerwca 1907 we Włocławku. Uczył się w Korpusie Kadetów Nr 1 we Lwowie, gdzie w VI 1927 zdał maturę. W latach 1927-1929 w Szkole Podchorążych Artylerii w Toruniu. Promowany na stopień ppor. sł. st. art. 15 VIII 1929 z przydziałem do 11 pal w Stanisławowie na stanowisko d-cy plutonu. Do stopnia por. awansowany 1 I 1932. Następnie służy do VI1937 w 16 pal w Grudziądzu. W okresie od 1 III 1937 do 12 VI 1937 ukończył kurs specjalistyczny dla oficerów zawodowych artylerii przeciwlotniczej w Centrum Wyszkolenia Artylerii Przeciwlotniczej w Warszawie. Po ukończeniu kursu przeniesiony zostaje do 8 daplot w Brześciu n/Bugiem. W latach 1938-1939 pełnił funkcję adiutanta 9 daplot. Do stopnia kpt. awansowany 19 III 1939. Podczas kampanii wrześniowej 1939 d-ca 89 baterii art. plot 40 mm. Brał udział w obronie Warszawy. Po kapitulacji Warszawy od 28 IX 1939 w niewoli niemieckiej. Przebywał m. in. w oflagu nr VII A w Murnau. Po uwolnieniu z oflagu w V 1945 wyjechał do Włoch, gdzie wstępuje do II Korpusu Polskiego gen. w. Andersa, gdzie był p. o. d-cy dywizjonu w 7 pal. Po demobilizacji w 1947 powrócił do Kraju. Zmarł w W-wie 08 VIII 1997 i tu pochowany.
Korobowicz Kazimierz, por.
ur. 26 września 1905 w Białymstoku, s. Juliana i Albertyny z Leszczyńskich, W 1925 ukończył gimnazjum w Białymstoku, w 1928 Szkołę Oficerską Artylerii w Toruniu w stopniu ppor. Por. mianowany w 1931. Służył w jednostkach artyleryjskich, ostatnio w 3 daplot. Obszaru Warownego Wilno. Zamordowany w Katyniu przez NKWD w 1940r.
Krzemiński Antoni, ppor. rez. art.
Urodzony 31 stycznia 1911 roku. Ukończył szkołę średnią. Służbę wojskową odbywał w latach 1933-1934 w 2 baterii szkolnej Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. Praktyki odbywał w 4 pac w Łodzi. Po odbyciu ćwiczeń aplikacyjnych awansowany do stopnia ppor. rez. art. z starszeństwem od 1 I 1937 z przydziałem mobilizacyjnym do 2 pac w Chełmie. Ewidencyjnie podlegał PKU Radom. W okresie 1 VII-24 VIII 1938 odbywał przeszkolenie na kursie specjalistycznym dla ppor. rez. art. w Centrum Wyszkolenia Artylerii plot. w Warszawie. W kampanii wrześniowej 1939 bierze udział na stanowisku d-cy 110 plutonu art. plot. w Grupie „Świdry” wyznaczonej dla obrony przeciwlotniczej przeprawy w rejonie Świdry Małe. Podczas walk zostaje 10 IX 1939 ranny. Dalsze losy n/n
Krzemiński Zdzisław Janusz, ppor. art.
Urodzony 25 lutego 1917. Ukończył szkołę średnią. W latach 1935-1936 odbywał przeszkolenie na kursie unitarnym i unifikacyjnym w Szkole Podchorążych Piechoty. W latach 1936-1938 w Szkole Podchorążych Artylerii w Toruniu. Promowany na stopień ppor. sł. st. art. 1X 1938 z przydziałem do 1 paplot. w Warszawie na stanowisko d-cy plutonu w 7 baterii – III dywizjonu. W okresie 15 XI 1938-14 II 1939 przebywał na kursie samochodowym dla oficerów. W kampanii wrześniowej 1939 bierze udział na stanowisku d-cy plutonu w 103 samodzielnej baterii 103 daplot. w Grupie „Wschód” dla obrony plot. Warszawy. Uczestnik walk w obronie Warszawy. Poległ 13 IX 1939 na Pl. Inwalidów.
Kubski Jan Kryspin - , ppor. art.
Urodzony 25 października 1912 w Jędrzejowie, syn Bolesława i Józefy z Wewerków. Uczył się w Korpusie Kadetów Nr 2 w Chełmnie, gdzie w 1932 otrzymał świadectwo dojrzałości. W latach 1934-1936 w Szkole Podchorążych Artylerii w Toruniu. Promowany na stopień ppor. sł. st. art. 15 X 1936 z przydziałem do 1 paplot. w Warszawie na stanowisko d-c plutonu w 9 baterii III dywizjonu. W okresie 1 III – 12 VI 1937 ukończył kurs specjalizujący dla oficerów zawodowych art. w Centrum Wyszkolenia Artylerii Przeciwlotniczej w Warszawie oraz w okresie od 13 XI 1937 do 12 II 1938 kurs samochodowy dla oficerów przy 1 Pułku artylerii Przeciwlotniczej w Warszawie. W kampanii wrześniowej 1939 bierze udział na stanowisku d-cy 115 baterii art. plot. z 103 dapl. Podczas walk zostaje ciężko ranny. Umieszczony w szpitalu wojskowym, z którym został ewakuowany na Wschód, gdzie w nieznanych okolicznościach dostał się do sowieckiej niewoli. Więziony w obozie w Starobielsku. Zamordowany w Charkowie przez NKWD w 1940.
Kuszewicz Jerzy, por. art.
Urodzony 23 IV 1909. Ukończył gimnazjum. W latach 1929-1930 odbywał służbę wojskową w 6 baterii szkolnej Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. Praktyki odbywał w 18 pap. W latach 1930-1932 w Szkole Podchorążych Artylerii w Toruniu. Promowany na stopień ppor. sł. st. art. 15 VIII 1930 z przydziałem do 13 pal w Równem na stanowisko d-cy plutonu. Do stopnia por. awansowany 1 I 1935. Przeniesiony z 13 pal do 1 paplot. W latach 1937-1939 d-ca 9 baterii w III dywizjonie 1 Pułku Artylerii Przeciwlotniczej w Warszawie. W kampanii wrześniowej 1939 bierze udział na stanowisku d-cy 1 baterii I dywizjonu samochodowego art. plot. zmobilizowanym 24 VIII1939 przez 1 paplot. W czasie mobilizacji pułku powierzono mu dowództwo 1 baterii 1 samodzielnego daplot. Następnie dowodził opl Ośrodka Chelm (16-20 IX 1939), Po zakończeniu bitwy pod Tomaszowem Lubelskim ukrywał się pod Lublinem i w samym Lublinie, a następnie przedsotał się na Węgry, skąd wyjechał do Francji. Przydzielony został do Zgrupowania art. plot. w Pont Chateau. Ewakuowany do Wlk. Brytanii, odkomenderowano go w 1942r na Środkowy Wschód. Od 10 Xi 1942 był oficerem nowo powstałego 8 daplot. Po demobilizacji pozostał na emigracji w Anglii. Pracował jako asystent geodety. Mieszkał w Bushey (Hertfordshire). W 1951 roku został naturalizowany.
